آیا یک برنامه دولتی برای مقابله با چاقی کودکان در بریتانیا بیشتر ضرر دارد تا فایده؟

تحقیقات دانشگاه کوئین مری لندن اولین پژوهشی است که بر تجربیات والدین و فرزندانشان متمرکز شده است که توسط برنامه ملی اندازه گیری انگلستان (NCMP) به عنوان «اضافه وزن» و «بسیار اضافه وزن» طبقه بندی شده اند، مداخله ای که برای مقابله با چاقی کودکان طراحی شده است. نتایج نشان می دهد که برنامه فعلی ممکن است در خطر آسیب رساندن به کودکانی باشد که قصد کمک به آن را دارد. این مطالعه در مجله منتشر شده است بهداشت عمومی بحرانی.

برنامه ملی اندازه گیری کودک دولت بریتانیا (NCMP) قد و وزن کودکان مدرسه ای در انگلستان را ثبت می کند و داده هایی را برای درک روندهای طولانی مدت چاقی کودکان و اطلاع رسانی ابتکارات ملی و محلی جمع آوری می کند. از طریق NCMP، کودکان در سن دبستان در مدرسه با مراجعه به متخصصان بهداشت وزن و اندازه گیری می شوند. شاخص توده بدنی (BMI) آن‌ها محاسبه می‌شود و نتایج به والدین ارائه می‌شود تا راهنمایی کنند که آیا فرزندشان به عنوان «کم وزن»، «وزن سالم»، «اضافه وزن» یا «بسیار اضافه وزن» طبقه‌بندی شده است.

مطالعه ملکه مری اولین مطالعه‌ای است که با جمع‌آوری و بررسی تحقیقات منتشر شده در این برنامه، بر تجربیات کودکان و والدینی که به آنها دسته‌بندی «اضافه وزن» یا «خیلی اضافه وزن» داده شد، تمرکز کرد. تجزیه و تحلیل محققان نشان داد که این خانواده ها نگرانی های قابل توجهی را در مورد احتمال اثرات مضر بر سلامت روان فرزندشان ابراز کردند. برای بسیاری، این برنامه نقطه عطفی در آگاهی کودک از وزن بدن بود. تغییر رابطه آنها با غذا و تغییر نحوه ارتباط آنها با همسالان.

تاثیر سلامت روان

شرکت در برنامه ملی سنجش کودک برای بسیاری از کودکان که به آنها گفته شد وزنشان بالاتر از حد طبیعی است، لحظه مهمی بود. آن کودکان گزارش دادند که در مورد فرآیند وزن کردن، نتیجه و احتمال بروز مزاحمت های مرتبط با وزن احساس اضطراب و خجالت داشتند. برخی از والدین نتیجه را رد کردند. بسیاری از والدین ابراز نگرانی کردند که احتمال ابتلا به اختلالات سلامت روان، اختلالات خوردن و رفتارهای رژیم غذایی ناسالم در آینده “به مراتب خطرناک تر از خود وزن” است و اولویت آنها شادی کودک است. این نگرانی‌ها بی‌اساس نیستند – این مطالعه به تجزیه و تحلیلی از تأثیر گفتگوهای مرتبط با وزن بر روی کودکان اشاره می‌کند که نشان می‌دهد تشویق به کاهش وزن، تمسخر کردن و انتقادات مرتبط با وزن با درک ضعیف‌تر از خود، افزایش رژیم غذایی و ناکارآمدی مرتبط است. رفتارهای خوردن

تحقیقات بیشتری برای درک اینکه آیا نگرانی‌های والدین در درازمدت اثبات می‌شود و یافتن راه‌هایی برای کاهش اثرات منفی برنامه مورد نیاز است. در برخی از مناطق انگلستان، تلاش هایی برای تغییر عبارت نتایج نامه های صادر شده به خانواده ها انجام شده است، به عنوان مثال برای جلوگیری از استفاده از کلمات انگ زنی مانند “اضافه وزن” و “چاق”. اما این اقدامات به صورت محلی انجام می شود و در سراسر کشور متفاوت است.

نویسندگان ملکه مری می گویند که سیاست گذاران باید به طور کامل سؤالاتی را که یافته های آنها مطرح می کند در نظر بگیرند: آیا برنامه ملی اندازه گیری کودک در شکل فعلی خود باعث آسیب به برخی از کودکان می شود، چگونه می توان آن را کاهش داد و چگونه در برابر استفاده مثبت از داده ها تعادل ایجاد می کند. برنامه تولید می کند؟ NCMP بینش‌های ارزشمندی را ایجاد می‌کند، اما به سیاست‌ها و اقداماتی نیاز دارد – فراتر از اقداماتی که خانواده‌ها می‌توانند به تنهایی انجام دهند – تا افزایش نسبت کودکان دارای وزن ناسالم را متوقف و معکوس کند.

سطح چاقی کودکان بالا، رو به افزایش است و به شدت با فقر کودکان مرتبط است. شواهد کمی وجود دارد که ابتکارات برای تغییر رفتار خانواده های فردی در کاهش چاقی کودکان در سطح جمعیت موفق باشد. رویکردهای سیاستی برای مقابله با چاقی، از جمله مالیات صنعت نوشابه و افزایش صلاحیت برای وعده‌های غذایی رایگان در مدرسه همانطور که در بررسی مستقل استراتژی ملی غذا توصیه شده است، ممکن است بسیار اخلاقی‌تر و مؤثرتر باشد.

دکتر مردیث کی دی هاوکینگ، نویسنده اصلی و پژوهشگر در دانشگاه کوئین مری لندن، گفت: “بسیاری از والدین نگرانی های موجهی در مورد تأثیر برنامه ملی اندازه گیری کودک بر ادراک کودکان از خود و شیوه های غذایی آنها در زمان رشد دارند. بیشتر برای درک اینکه آیا این نگرانی‌ها در درازمدت اثبات می‌شوند و یافتن راه‌هایی برای کاهش آن‌ها در صورت ادامه برنامه، به تحقیق نیاز است.

“برای بهبود سلامت کودکان، دولت باید بر اساس شواهدی که NCMP و سایر منابع تولید می کنند عمل کند. ما می دانیم که چاقی در دوران کودکی یک شاخص قوی از فقر کودکان است. بدون مقررات معنی دار صنعت غذا یا اقداماتی برای مقابله با فقر، والدین با مشکل مواجه خواهند شد. در تلاش‌های خود برای کمک به کودکان برای داشتن زندگی سالم‌تر حمایت نمی‌شوند.”