محققان شانس زنده ماندن در طول CPR را برای ایست قلبی تخمین می زنند

یک مطالعه ایالات متحده نشان می دهد که شانس زنده ماندن یک فرد در حین دریافت احیای قلبی ریوی (CPR) برای ایست قلبی در بیمارستان به سرعت از 22٪ پس از یک دقیقه به کمتر از 1٪ پس از 39 دقیقه کاهش می یابد. BMJ امروز.

به طور مشابه، احتمال ترک بیمارستان بدون آسیب مغزی عمده از 15٪ پس از یک دقیقه CPR به کمتر از 1٪ پس از 32 دقیقه بدون ضربان قلب کاهش می یابد.

محققان می گویند این یافته ها بینش هایی را ارائه می دهد که ممکن است به راهنمایی تیم های بیمارستانی، بیماران و خانواده های آنها در تصمیم گیری برای مدت زمان ادامه احیا کمک کند.

ایست قلبی در بیمارستان یک اورژانس پزشکی شایع و فاجعه بار است که تنها حدود 25 درصد از بیماران تا ترخیص از بیمارستان زنده می مانند. مطالعات نشان داده اند که مدت زمان طولانی تر احیا برای بیماران مبتلا به ایست قلبی در بیمارستان با شانس کمتری برای بقا مرتبط است، اما متخصصان نمی توانند توصیه های خاصی در مورد زمان توقف احیا ارائه دهند.

برای رفع این شکاف دانش، محققان تأثیر مدت زمان CPR (بر حسب دقیقه) بر پیامدهای 348996 بزرگسال آمریکایی (میانگین سنی 67 سال) که بین سال‌های 2000 تا 2021 دچار ایست قلبی در بیمارستان بودند، اندازه‌گیری کردند. CPR به عنوان فاصله زمانی بین شروع فشرده سازی قفسه سینه و اولین بازگشت گردش خون خود به خود (ROSC) یا خاتمه احیا.

معیارهای اصلی مورد علاقه، بقا تا ترخیص از بیمارستان و نتیجه عملکردی مطلوب در هنگام ترخیص از بیمارستان بود که به عنوان نمره عملکرد مغز 1 (عملکرد مغزی خوب) یا 2 (ناتوانی مغزی متوسط) در مقیاس 5 درجه ای تعریف شد.

پس از محاسبه عوامل بالقوه تاثیرگذار مانند سن، جنس، قومیت و طیف وسیعی از شرایط از قبل، نتایج نشان می‌دهد که از 348996 بیمار، 233551 بیمار (67%) به بازگشت گردش خون خود به خود با میانگین مدت زمان CPR 7 دقیقه دست یافتند. در حالی که 115445 (33%) به بازگشت گردش خون خود به خود با میانگین مدت زمان CPR 20 دقیقه دست نیافتند.

در مدت زمان CPR یک دقیقه، احتمال بقا و نتیجه عملکردی مطلوب در بین بیماران به ترتیب 22% و 15% بود. اما با افزایش مدت CPR، احتمال بقا و پیامد عملکردی مطلوب به کمتر از 1 درصد برای بقا در دقیقه 39 و کمتر از 1 درصد برای پیامد عملکردی مطلوب در 32 دقیقه کاهش یافت.

اینها یافته‌های مشاهده‌ای هستند و محققان اذعان می‌کنند که بر این فرض تکیه کرده‌اند که هرگونه خاتمه احیا مناسب بوده است. آنها همچنین خاطرنشان می کنند که جمع آوری متغیرهای زمان در طول CPR دشوار است و نمی توانند شدت شرایط زمینه ای و کیفیت CPR یا مراقبت های پس از احیا را در هر بیمارستان توضیح دهند.

با این حال، آنها می گویند که این یک مطالعه خوب طراحی شده با استفاده از بزرگترین مجموعه داده ایست قلبی در بیمارستان در جهان بود، که یافته ها را برای بیمارستان هایی که قصد بهبود عملکرد احیا خود را دارند، مناسب می کند.

به این ترتیب، آنها نتیجه می‌گیرند: “یافته‌ها به تیم‌های احیا، بیماران و جانشینان آنها بینش‌هایی درباره احتمال نتایج مطلوب ارائه می‌دهند، اگر بیمارانی که در انتظار اولین بازگشت گردش خون خودبه‌خود هستند، همچنان احیای قلبی ریوی بیشتری دریافت کنند.”