ارگانیسم های مقاوم به چند دارو را می توان بین سگ و گربه سالم و صاحبان بستری شده در بیمارستان منتقل کرد.

بر اساس تحقیقات جدید ارائه شده در سایت، سگ‌ها و گربه‌های سالم ممکن است ارگانیسم‌های مقاوم به چند دارو (MDROs؛ باکتری‌هایی که در درمان با بیش از یک آنتی‌بیوتیک مقاومت می‌کنند) را به صاحبان خود منتقل کنند و به همین ترتیب انسان‌ها نیز می‌توانند این میکروب‌های خطرناک را به حیوانات خانگی خود منتقل کنند. کنگره اروپایی میکروبیولوژی بالینی و بیماری های عفونی (ECCMID) امسال در کپنهاگ، دانمارک (15-18 آوریل).

مطالعه بیش از 2800 بیمار بیمارستانی و حیوانات همراه آنها توسط دکتر کارولین هکمن از بیمارستان دانشگاه Charité برلین آلمان و همکارانش انجام شده است.

دکتر هاکمن می گوید: «یافته های ما تأیید می کند که اشتراک ارگانیسم های مقاوم به چند دارو بین حیوانات همراه و صاحبان آنها امکان پذیر است. با این حال، ما تنها موارد انگشت شماری را شناسایی کردیم که نشان می دهد نه مالکیت گربه و نه سگ یک عامل خطر مهم برای کلونیزاسیون ارگانیسم های مقاوم به چند دارو در بیماران بیمارستانی نیست.

نقش حیوانات خانگی به عنوان مخازن بالقوه MDRO ها یک نگرانی رو به رشد در سراسر جهان است. مقاومت ضد میکروبی زمانی اتفاق می‌افتد که میکروب‌های عامل عفونت (مانند باکتری‌ها، ویروس‌ها یا قارچ‌ها) در برابر دارویی که برای کشتن آنها طراحی شده است، مقاوم شوند. برآوردها حاکی از آن است که عفونت‌های مقاوم به ضد میکروبی باعث مرگ تقریباً 1.3 میلیون نفر شده و با نزدیک به 5 میلیون مرگ در سراسر جهان در سال 2019 همراه بوده است.

در این مطالعه مورد شاهدی، محققان می‌خواستند دریابند که آیا حیوانات خانگی (به عنوان مثال، گربه‌ها و سگ‌ها) در عفونت بیماران بیمارستانی با MDRO نقش دارند یا خیر.

آن‌ها بر شایع‌ترین ابر میکروب‌ها در بیماران بیمارستانی متمرکز شدند – استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA)، انتروکوک‌های مقاوم به وانکومایسین (VRE)، انتروباکترال‌های مقاوم به سفالوسپورین نسل سوم (3GCRE) و انتروباکترال‌های مقاوم به کارباپنم (CRE). آنتی بیوتیک های متعدد از جمله پنی سیلین و سفالوسپورین ها.

بین ژوئن 2019 و سپتامبر 2022، سواب بینی و رکتوم از 2891 بیمار بستری در بیمارستان دانشگاه Charité برلین (1184 بیمار با کلونیزاسیون یا کلونیزاسیون قبلی در هنگام بستری و 1707 بیمار تازه بستری شده به عنوان شاهد) و از هر سگ و گربه ای که در آن زندگی می کردند جمع آوری شد. خانواده های آنها

توالی ژنتیکی برای شناسایی گونه های باکتری در هر نمونه و وجود ژن های مقاومت دارویی استفاده شد. توالی یابی کل ژنوم برای تایید اشتراک احتمالی باکتری های مقاوم استفاده شد.

همچنین از شرکت کنندگان در مورد عوامل خطر شناخته شده برای MDRO ها (مانند عفونت های اخیر MDRO یا استفاده از آنتی بیوتیک ها، بستری شدن اخیر در بیمارستان، وجود کاتترهای ادراری یا ورید مرکزی) و همچنین اطلاعاتی در مورد تعداد حیوانات خانگی در خانه، نزدیکی تماس و سلامت حیوان خانگی

به طور کلی، 30٪ (871/2891) از بیماران بیمارستانی برای MDROs مثبت و 70٪ (2020/2891) منفی بودند. میزان مالکیت سگ 11% (93/871) و مالکیت گربه 9% (80/871) در افرادی که آزمایش MDRO مثبت داده بودند و 13% (به ترتیب 267/2020 و 253/2020) در MDRO-منفی بود.

از همه 626 صاحب حیوان خانگی خواسته شد تا نمونه های سواب گلو و مدفوع حیوانات خانگی خود را ارسال کنند. به طور کلی، 300 صاحب حیوانات خانگی نمونه هایی از 400 حیوان خانگی را ارسال کردند. از این نمونه ها، 15٪ (30/203) از سگ ها و 5٪ (9/197) از گربه ها برای حداقل یک MDRO مثبت بودند. در چهار مورد، MDROها از نظر فنوتیپی مطابقت داشتند (MDROها همان گونه بودند و مقاومت آنتی بیوتیکی یکسانی را نشان دادند) بین حیوانات خانگی و صاحبان آنها.

توالی یابی کل ژنوم تایید کرد که تنها یکی از جفت های منطبق از نظر ژنتیکی در سگ و صاحبش یکسان است. پاتوژن منطبق 3GCR بود اشرشیاکلی (در روده افراد سالم و حیوانات رایج است).

“اگرچه سطح اشتراک بین بیماران بیمارستانی و حیوانات خانگی آنها در مطالعه ما بسیار پایین است، ناقلین می توانند باکتری ها را برای ماه ها به محیط خود بریزند و می توانند منبع عفونت برای سایر افراد آسیب پذیرتر در بیمارستان مانند افرادی با افراد ضعیف باشند. دکتر هاکمن می گوید: سیستم ایمنی و افراد بسیار جوان یا مسن.

این یک مطالعه مشاهده‌ای است و نمی‌تواند ثابت کند که تماس نزدیک با حیوانات خانگی باعث استعمار با MDRO می‌شود، اما فقط امکان حمل مشترک را نشان می‌دهد، در حالی که جهت انتقال نامشخص است. نویسندگان به محدودیت‌های متعددی اشاره می‌کنند، از جمله احتمال کم‌گزارش استعمار MDRO در حیوانات خانگی به دلیل مشکلاتی در نمونه‌برداری از سواب، که توسط خود صاحبان حیوان خانگی انجام شده است. در نهایت، نتایج مطالعه برای محیط بیماران بیمارستانی در یک منطقه شهری اعمال می شود و بنابراین ممکن است برای جمعیت عمومی یا گروه های پرخطر MDRO مانند دامداران قابل اجرا نباشد.

ارائه شده توسط انجمن میکروبیولوژی بالینی و بیماری های عفونی اروپا