بچه های کمک باروری به خوبی بزرگ می شوند، اما ممکن است بهتر باشد که در مورد منشاء بیولوژیکی به آنها بگویید: مطالعه

یک مطالعه تاریخی هیچ تفاوتی در رفاه روانشناختی یا کیفیت روابط خانوادگی بین کودکانی که با کمک باروری (اهدای تخمک یا اسپرم یا رحم اجاره‌ای) به دنیا می‌آیند و کودکانی که به طور طبیعی در سن 20 سالگی به دنیا می‌آیند، نشان نمی‌دهد. اوایل – قبل از شروع مدرسه – می تواند برای روابط خانوادگی و سازگاری سالم مفید باشد.

این مطالعه که توسط محققان دانشگاه کمبریج انجام شد، اولین مطالعه‌ای است که اثرات درازمدت انواع مختلف کمک باروری توسط شخص ثالث را بر والدین و سازگاری کودک مورد بررسی قرار می‌دهد، و همچنین اولین مطالعه‌ای است که تأثیر سنی را که در آن کودکان به صورت آینده‌نگر بررسی می‌کند. به آنها گفته شد که با اهدای تخمک، اهدای اسپرم یا رحم جایگزین باردار شده اند.

نتایج، امروز در روانشناسی رشد، نشان می دهد که فقدان ارتباط بیولوژیکی بین کودکان و والدین در خانواده های کمک باروری مانعی در ایجاد روابط مثبت بین آنها یا سازگاری روانی در بزرگسالی نمی کند. این یافته ها با ارزیابی های قبلی در سنین یک، دو، سه، هفت، ده و 14 سال مطابقت دارد.

این یافته‌ها فرضیه‌های رایج قبلی مبنی بر اینکه کودکانی که با کمک باروری شخص ثالث به دنیا می‌آیند، در وضعیت نامناسبی از لحاظ رفاه و روابط خانوادگی قرار دارند، به دلیل عدم ارتباط بیولوژیکی با والدین خود، زیر سوال می‌برند.

سوزان گولومبوک، پروفسور بازنشسته از تحقیقات خانواده و مدیر سابق، گفت: «علیرغم نگرانی‌های مردم، خانواده‌های دارای فرزندانی که از طریق تولید مثل کمکی شخص ثالث به دنیا می‌آیند – خواه اهداکننده تخمک، اهداکننده اسپرم یا جانشین باشد – تا بزرگسالی خوب عمل می‌کنند. از مرکز تحقیقات خانواده، دانشگاه کمبریج، که این مطالعه را رهبری کرد.

با این حال، آنها دریافتند که مادرانی که در سنین پیش دبستانی شروع به گفتن منشأ بیولوژیکی به فرزندان خود کردند، همانطور که در مصاحبه ها در سن 20 سالگی ارزیابی شد، روابط مثبت بیشتری با آنها داشتند و مادران سطوح پایین تری از اضطراب و افسردگی را نشان دادند. اکثر والدینی که فاش کرده بودند در سن چهار سالگی این کار را انجام دادند و متوجه شدند که بچه ها این خبر را به خوبی دریافت کردند. این نشان می‌دهد که باز بودن با کودکان در مورد ریشه‌های آنها در دوران جوانی سودمند است.

علاوه بر این، در مرحله پایانی این مطالعه 20 ساله، مادرانی که در سن 7 سالگی منشأ فرزند خود را فاش کرده بودند، در مقیاس های پرسشنامه کیفیت روابط خانوادگی، پذیرش والدین (احساسات مادر نسبت به جوان) نمره مثبت تری به دست آوردند. بزرگسالان) و ارتباطات خانوادگی. برای مثال، تنها 7 درصد از مادرانی که تا سن 7 سالگی خود را فاش کرده بودند، مشکلاتی را در روابط خانوادگی گزارش کردند، در مقایسه با 22 درصد از مادرانی که پس از 7 سالگی افشاگری کردند.

بزرگسالان جوانی که قبل از 7 سالگی در مورد منشأ آنها گفته شده بود، در مقیاس های پرسشنامه پذیرش والدین (درک بزرگسالان جوان از احساسات مادر نسبت به آنها)، ارتباط (میزانی که احساس می کردند به آنها گوش می دهند، می دانند چه اتفاقی می افتد، کمی نمره مثبت تری کسب کردند. در خانواده خود و پاسخ صادقانه به سوالات) و بهزیستی روانی. آنها همچنین کمتر احتمال داشت مشکلات را در پرسشنامه روابط خانوادگی گزارش کنند. در حالی که 50 درصد از بزرگسالان جوان پس از 7 سالگی چنین مشکلاتی را گزارش کردند، این تنها در مورد 12.5 درصد از افرادی که قبل از 7 سالگی گفته شده بودند صادق بود.

گولومبوک گفت: “به نظر می رسد که باز بودن با کودکان در جوانی – قبل از رفتن به مدرسه – در مورد بارداری آنها تاثیر مثبتی دارد. این چیزی است که توسط مطالعات خانواده های فرزندخوانده نیز نشان داده شده است.”

محققان دانشگاه کمبریج 65 خانواده بریتانیایی را با فرزندانی که با کمک باروری – 22 با رحم جایگزین، 17 با اهدای تخمک و 26 با اهدای اسپرم – از نوزادی تا اوایل بزرگسالی (20 سالگی) به دنیا آمده بودند، دنبال کردند. آنها این خانواده ها را با 52 خانواده باردار بدون کمک بریتانیا در مدت مشابه مقایسه کردند.

گلومبوک گفت: «خانواده‌های کمک باروری به خوبی کار می‌کردند، اما در جایی که ما تفاوت‌هایی را دیدیم، این موارد برای خانواده‌هایی که فاش کرده بودند کمی مثبت‌تر بود.

بزرگسالان جوان با انعکاس احساسات خود در مورد منشأ بیولوژیکی خود، عموماً نگران نبودند. همانطور که یکی از بزرگسالان جوان متولد شده از طریق رحم اجاره ای می گوید: “این واقعاً من را نگران نمی کند، مردم به روش های مختلف به دنیا می آیند و اگر من کمی متفاوت به دنیا آمدم – خوب است، می فهمم.”

بزرگسال جوان دیگری که از طریق اهدای اسپرم به دنیا آمد، گفت: “پدرم پدر من است، مادرم مادر من است، من واقعاً هرگز به این فکر نکرده ام که چگونه چیزی متفاوت است، بنابراین، سخت است، من واقعاً اهمیتی نمی دهم.”

برخی از بزرگسالان جوان به طور فعال روش لقاح خود را پذیرفتند زیرا به آنها احساس خاصی می‌کرد، “فکر می‌کنم این شگفت‌انگیز بود، فکر می‌کنم همه چیز کاملاً باورنکردنی است. ارم… من اصلاً هیچ چیز منفی در مورد آن ندارم که بگویم.”

محققان دریافتند که مادران اهداکننده تخمک نسبت به مادران اهداکننده اسپرم، روابط خانوادگی مثبت کمتری را گزارش کردند. آنها معتقدند که این می تواند به دلیل ناامنی برخی از مادران در مورد عدم وجود ارتباط ژنتیکی با فرزندشان باشد. این در ادراک جوانان از کیفیت روابط خانوادگی منعکس نشد.

این تیم همچنین دریافت که بزرگسالان جوانی که با اهدای اسپرم باردار شده اند، ارتباط خانوادگی ضعیف تری را نسبت به افرادی که با اهدای تخمک باردار شده اند گزارش کرده اند. این را می‌توان با پنهان‌کاری بیشتر در مورد اهدای اسپرم نسبت به اهدای تخمک توضیح داد، که گاهی به دلیل بی‌میلی بیشتر پدران نسبت به مادران برای افشای این موضوع به فرزندشان است که والدین ژنتیکی آنها نیستند، و بی‌میلی بیشتر از صحبت در مورد آن پس از افشای آن‌ها.

در واقع، محققان دریافتند که تنها 42 درصد از والدین اهداکننده اسپرم در سن 20 سالگی، در مقایسه با 88 درصد والدین اهداکننده تخمک و 100 درصد والدین جایگزین، اسپرم را فاش کردند.

گولومبوک گفت: «امروز خانواده‌های بسیار بیشتری با کمک باروری ایجاد شده‌اند که کاملاً عادی به نظر می‌رسد. “اما بیست سال پیش، زمانی که ما این مطالعه را شروع کردیم، نگرش ها بسیار متفاوت بود. تصور می شد که داشتن یک پیوند ژنتیکی بسیار مهم است و بدون آن، روابط به خوبی کار نمی کند.

معنای این تحقیق این است که بچه‌دار شدن به روش‌های متفاوت یا جدید عملاً در عملکرد خانواده‌ها اختلال ایجاد نمی‌کند.