جزء رژیم کتو به همراه ایمونوتراپی ممکن است سرطان پروستات را کاهش دهد

محققان دانشگاه نوتردام دریافتند افزودن یک مکمل پیش کتون – جزء رژیم غذایی کتوژنیک پرچرب و کم کربوهیدرات – به یک نوع درمان سرطان در محیط آزمایشگاهی برای درمان سرطان پروستات بسیار موثر است.

اخیراً به صورت آنلاین در مجله منتشر شده است تحقیق سرطانمطالعه شین لو، جان ام. و مری جو بولر دانشیار دانشکده علوم زیستی، و همکارانش با مشکلی که انکولوژیست ها با آن دست و پنجه نرم می کنند، مقابله کردند: سرطان پروستات به نوعی از ایمونوتراپی به نام انسداد ایست بازرسی ایمنی (ICB) مقاوم است. درمان. درمان با ICB از اتصال پروتئین های خاص به پروتئین های دیگر جلوگیری می کند و راه را برای سلول های جنگنده بدن ما، سلول های T، هموار می کند تا سرطان را از بین ببرند.

لو که وابسته است، گفت: “سرطان پروستات شایع ترین سرطان برای مردان آمریکایی است و ایمونوتراپی در برخی از سرطان های دیگر مانند سرطان ملانوما یا سرطان ریه واقعا تاثیرگذار بوده است، اما تقریباً برای سرطان پروستات کار نمی کند.” با مرکز بیماری های نادر و نادیده گرفته شده بولر-پارسقیان. نویسنده اصلی این مطالعه، شان مورفی، پیشنهاد کرد که افزودن یک مکمل غذایی ممکن است بر این مقاومت غلبه کند.

مورفی، فارغ التحصیل سال 24 که دانشجوی دکترا در آزمایشگاه لو بود، خودش از رژیم کتو پیروی می کرد. او با دانستن اینکه سلول‌های سرطانی از قند تغذیه می‌کنند، تصمیم گرفت که محروم کردن مدل‌های موش از کربوهیدرات – یکی از اجزای اصلی رژیم کتو – ممکن است از رشد سرطان جلوگیری کند.

او مدل ها را به گروه های مختلفی تقسیم کرد: ایمونوتراپی به تنهایی، رژیم کتوژنیک به تنهایی، مکمل پیش کتون به تنهایی، رژیم کتوژنیک همراه با ایمونوتراپی، مکمل با ایمونوتراپی و کنترل. در حالی که ایمونوتراپی به تنهایی تقریباً هیچ تأثیری بر تومورها نداشت (دقیقاً مانند آنچه برای اکثر بیماران مبتلا به سرطان پروستات اتفاق می‌افتد)، هم رژیم کتوژنیک همراه با ایمونوتراپی و هم مکمل پیش کتون همراه با ایمونوتراپی سرطان را کاهش داده و طول عمر موش را افزایش داد. مدل ها.

مکمل با ایمونوتراپی بهترین کار را داشت.

لو گفت: «معلوم شد که این ترکیب واقعاً خوب کار کرد. این باعث شد که تومور نسبت به ایمونوتراپی بسیار حساس شود و 23 درصد از موش‌ها درمان شدند – آنها بدون تومور بودند؛ در بقیه، تومورها به‌طور چشمگیری در حال کوچک شدن بودند.

شواهد به این احتمال اشاره می‌کنند که مکملی که کتون‌ها را فراهم می‌کند، همان چیزی است که در بدن افراد با رژیم کتو تولید می‌شود، ممکن است از مقاومت سلول‌های سرطانی پروستات در برابر ایمونوتراپی جلوگیری کند. این ممکن است منجر به مطالعات بالینی آینده شود که بررسی می کنند چگونه رژیم های کتوژنیک یا مکمل های کتو می توانند درمان سرطان را تقویت کنند.

مورفی و لو تاکید کردند در حالی که رژیم‌های کتو حداقل کربوهیدرات‌ها را مجاز می‌کنند، موفقیت این مطالعه در مورد کمبود کربوهیدرات نیست. این در مورد حضور بدن کتون است، ماده ای که توسط کبد تولید می شود و زمانی که گلوکز در دسترس نیست به عنوان منبع انرژی استفاده می شود. کتون‌ها چرخه سلول‌های سرطانی را مختل می‌کنند و به سلول‌های T اجازه می‌دهند تا کار خود را برای از بین بردن آنها انجام دهند.

لو گفت که این کشف در سطح مولکولی نیز هیجان انگیز بود. هر نوع مطالعه رژیم غذایی می تواند از موضوع بالقوه علت رنج ببرد: آیا نتایج حاصل از رژیم غذایی یا سایر تغییرات به دلیل رژیم غذایی ایجاد شده است؟ اما لو و همکارانش نتایج خود را با استفاده از توالی یابی RNA تک سلولی تأیید کردند که بیان ژن تک سلولی را در تومور بررسی می کند.

لو گفت: «ما دریافتیم که این ترکیب مکمل و ایمونوتراپی کل نمایه ایمنی تومورها را دوباره برنامه‌ریزی کرد و سلول‌های T بسیاری را برای کشتن سلول‌های سرطان پروستات وارد تومور کرد.

این درمان موفق همچنین تعداد نوعی از سلول های ایمنی به نام نوتروفیل ها را کاهش داد. هنگامی که در ریزمحیط تومور قرار می گیرند، خواص طبیعی نوتروفیل ها به شدت مخدوش می شود و تا حد زیادی مسئول مهار فعالیت سلول های T و اجازه پیشرفت بیشتر تومور می شوند. اختلال در تنظیم نوتروفیل ها با بسیاری از بیماری های دیگر نیز مرتبط است.

مورفی گفت: “با توجه به اینکه بدن کتون اصلی نوتروفیل ها را تخلیه می کند، دری را برای بررسی اثرات رژیم کتو و مکمل کتون بر بیماری های مختلف از بیماری التهابی روده تا آرتریت باز می کند.”

لو موافقت کرد.

او گفت: «چیزی که هیجان‌انگیز است این است که ما به مکانیسمی نزدیک‌تر می‌شویم که با مدل‌های ژنتیکی و آنچه در خود تومورها می‌بینیم، نشان می‌دهد که چرا این کار می‌کند.»

نویسندگان همکار عبارتند از شریف رحمی، دایلین گان، گوچیانگ لیو، یینی ژو، ماکسیم مانیاک، لون دوونگ، جیانپینگ هی، جیمز اچ. اسکوفیلد، زاکاری تی شافر، جون لی و ژومین لو، همه از دانشگاه نوتردام.