مطالعه جدید از پتانسیل سیلوسایبین به عنوان یک داروی ضد افسردگی حمایت می کند

سیلوسایبین – ماده فعال قارچ جادویی – درمان مؤثرتری برای علائم افسردگی نسبت به گروه کنترل است و از پتانسیل آن به عنوان یک داروی ضد افسردگی حمایت بیشتری می کند. BMJ امروز.

محققان می گویند این یافته ها دلگرم کننده است اما “برای روشن شدن عواملی که پتانسیل درمانی سیلوسایبین را برای علائم افسردگی به حداکثر می رساند، به تحقیقات بیشتری نیاز است.”

افسردگی حدود 300 میلیون نفر در سراسر جهان را تحت تاثیر قرار می دهد و یکی از علل اصلی ناتوانی است.

سیلوسایبین در کاهش علائم افسردگی پس از یک یا دو دوز با عوارض جانبی اندک و شواهد فعلی برای ایجاد اعتیاد، نویدبخش است. با این حال، مطالعاتی که تا به امروز منتشر شده است، عواملی را که ممکن است اثرات سیلوسایبین را تعدیل کنند، از جمله نوع افسردگی، استفاده قبلی از روانگردان ها، دوز و سوگیری های انتشار بررسی نکرده اند.

برای پرداختن به این موضوع، تیمی از محققان بریتانیایی پایگاه‌های اطلاعاتی را به‌دنبال کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده بررسی کردند که سیلوسایبین را به‌عنوان درمانی برای علائم افسردگی با گروه‌های شاهد مقایسه کردند، مانند دارونما، نیاسین (ویتامین B)، یا دوزهای کوچک روان‌گردان.

آنها مطالعاتی را شامل می‌شوند که در آن‌ها روان‌درمانی هم در شرایط تجربی و هم در شرایط کنترل وجود داشت، به طوری که اثرات سیلوسایبین را بتوان از روان‌درمانی متمایز کرد.

آنها هفت کارآزمایی مرتبط را برای تجزیه و تحلیل شامل 436 شرکت کننده مبتلا به افسردگی (52٪ زن و 90٪ سفیدپوست) پیدا کردند. تغییرات در نمرات افسردگی با استفاده از روش آماری به نام Hedges’ g اندازه گیری شد. گرم Hedges 0.2 نشان دهنده یک اثر کوچک، 0.5 یک اثر متوسط ​​و 0.8 یا بیشتر یک اثر بزرگ است.

تغییر در نمرات افسردگی پس از درمان با سیلوسایبین به طور قابل‌توجهی بیشتر از درمان مقایسه‌کننده بود، با گرم کلی Hedge 1.64 که نشان‌دهنده اندازه اثر بزرگ به نفع سیلوسایبین است.

تجزیه و تحلیل‌های بیشتر برای توضیح تفاوت‌های کارآزمایی نشان داد که داشتن افسردگی ثانویه (مربوط به یک بیماری زمینه‌ای) به جای افسردگی اولیه، ارزیابی با مقیاس خودگزارش‌دهی به جای مقیاس ارزیابی شده توسط پزشک، سن بالاتر و استفاده قبلی از روان‌گردان‌ها با هم مرتبط هستند. با پیشرفت های بیشتر

نویسندگان مطالعه اذعان دارند که سطوح بالای تنوع (ناهمگونی) بین کارآزمایی‌ها منجر به قطعیت پایین شواهدی برای حمایت از اثر ضد افسردگی قوی سیلوسایبین شد و تعمیم یافته‌ها به دلیل فقدان تنوع شرکت‌کنندگان محدود شد.

انتظارات قبل از درمان و میزانی که شرکت کنندگان می دانستند تحت درمان با سیلوسایبین یا دارونما هستند نیز اندازه گیری نشد.

علاوه بر این، در کارآزمایی‌های بالینی، بیماران سیلوسایبین را در یک اتاق نشیمن آرام با موسیقی آرام‌بخش تحت نظارت روان‌درمانگر دریافت می‌کنند که بعید است در یک سیستم مراقبت بهداشتی قابل دستیابی باشد.

به این ترتیب، نویسندگان نتیجه می‌گیرند که اگرچه یافته‌های این بررسی برای پتانسیل سیلوسایبین به عنوان یک داروی ضدافسردگی مؤثر دلگرم‌کننده است، مسائلی مانند هزینه، فقدان دستورالعمل‌های نظارتی و تدابیر قانونی مرتبط با درمان سیلوسایبین باید قبل از ایجاد آن در بالینی بررسی شوند. تمرین.

محققانی که به مطالعه مرتبط نیستند در یک سرمقاله مرتبط می گویند این مطالعه سهم مهمی در پایه شواهد برای استفاده از سیلوسایبین در افسردگی است، اما نمی تواند به چندین سوال پاسخ دهد.

به عنوان مثال، آنها استدلال می‌کنند که تا زمانی که اطلاعات بیشتری در مورد اصلاح‌کننده‌های اثر بالقوه جمع‌آوری نشود، نمی‌تواند شواهدی برای اثربخشی سیلوسایبین (عملکرد تحت شرایط «دنیای واقعی») در افسردگی ارائه دهد، و اینکه آزمایش‌های بالینی عمل‌گرا و داده‌های دنیای واقعی می‌تواند به ارائه آن کمک کند. .

علاوه بر این، هنوز بحث در مورد اینکه آیا روان‌گردان‌ها می‌توانند فعالیت ضدافسردگی خود را به‌جای کمک به اشکال خاصی از روان‌درمانی ابراز کنند، وجود دارد.

در نهایت، و شاید مهم‌تر از همه، نویسندگان سرمقاله می‌گویند که طبق تمام تحلیل‌هایی که از داده‌های کل استفاده می‌کنند، ما نمی‌توانیم بین افرادی که بیشتر از سیلوسایبین سود می‌برند و افرادی که در عوض ممکن است عوارض جانبی را تجربه کنند، تفاوت قائل شویم.

به این ترتیب، آنها به این نتیجه رسیدند که این یافته های امیدوارکننده “از یک رویکرد محتاطانه هم در محیط های علمی و هم در محیط های عمومی حمایت می کند، زیرا قبل از ارائه هر گونه توصیه بالینی در مورد استفاده درمانی از سیلوسایبین، به شواهد بیشتر و بهتری نیاز است.”