نتایج سرطان ریه با درمان مبتنی بر ایمونوتراپی که قبل و بعد از جراحی انجام شد به طور قابل توجهی بهبود یافت

یک رژیم ایمونوتراپی و شیمی درمانی قبل از جراحی و به دنبال آن ایمونوتراپی پس از جراحی به طور قابل توجهی بقای بدون رویداد (EFS) و میزان پاسخ کامل پاتولوژیک (pCR) را در مقایسه با شیمی درمانی به تنهایی برای بیماران مبتلا به سرطان ریه سلول غیر کوچک قابل عمل (NSCLC) بهبود بخشید. با توجه به نتایج آزمایش فاز سوم که امروز توسط محققان مرکز سرطان اندرسون MD دانشگاه تگزاس در نشست سالانه انجمن آمریکایی تحقیقات سرطان (AACR) در سال 2023 ارائه شد.

کارآزمایی AEGEAN دوروالوماب را که بعد از عمل تجویز می‌شود، ارزیابی کرد، به این معنی که درمان قبل و بعد از جراحی انجام می‌شود. شرکت‌کنندگان در کارآزمایی دوروالوماب قبل از جراحی (نئوادجوانت) و شیمی‌درمانی مبتنی بر پلاتین را دریافت کردند و سپس دوروالوماب (کمکی) پس از جراحی یا دارونما نئوادجوانت و شیمی‌درمانی و به دنبال آن دارونما کمکی دریافت کردند.

اینها اولین داده های ارائه شده در مورد مزایای ایمونوتراپی بعد از عمل برای NSCLC قابل برداشتن را نشان می دهد و به شواهد رو به رشدی می افزاید که از مزایای ایمونوتراپی نئوادجوانت و ایمونوتراپی کمکی برای این بیماران حمایت می کند.

محقق اصلی جان هیماچ، MD، Ph.D.، رئیس Thoracic/ گفت: “هدف ما افزایش درمان برای سرطان ریه است. در طول دهه ها تحقیق با شیمی درمانی کمکی و نئوادجوانت، ما تنها موفق به افزایش حدود 5 درصدی درمان شدیم.” انکولوژی پزشکی سر و گردن در MD Anderson. “این یک مطالعه به تنهایی پتانسیل افزایش قابل توجه این درصد را دارد و ما مشتاقانه منتظر پیشرفت های بیشتری در آینده هستیم.”

از بیمارانی که دوروالوماب بعد از عمل دریافت کردند، 17.2 درصد دارای pCR بودند در حالی که فقط 4.3 درصد از بیمارانی که به تنهایی شیمی درمانی دریافت می کردند. در اولین تجزیه و تحلیل موقت EFS، با میانگین پیگیری 11.7 ماه، میانگین EFS در گروه دارونما 25.9 ماه بود، اما در بازوی دوروالوماب هنوز به آن نرسیده بود.

این داده‌ها در مقایسه با شیمی‌درمانی به تنهایی، با 32 درصد کمتر احتمال تجربه عود بیماری، رویدادهای پیشرفت یا مرگ با درمان مبتنی بر ایمونوتراپی مطابقت دارد. تقریباً چهار برابر تعداد بیمارانی که با دوروالوماب به همراه شیمی درمانی بعد از عمل تحت درمان قرار گرفتند، در مقایسه با بیمارانی که به تنهایی تحت درمان با شیمی درمانی قرار گرفتند، به pCR دست یافتند.

Durvalumab، یک مهارکننده ایست بازرسی ایمنی که PD-L1 را هدف قرار می دهد، قبلا برای درمان بیماران خاص مبتلا به سرطان مجرای صفراوی، سرطان کبد، سرطان ریه سلول کوچک و NSCLC تایید شده است. در حال حاضر، دوروالوماب برای درمان بیماران مبتلا به NSCLC محلی پیشرفته و غیرقابل برداشت پس از شیمی درمانی قطعی و برای بیماران مبتلا به NSCLC متاستاتیک در ترکیب با ترملیموماب و شیمی درمانی مبتنی بر پلاتین استفاده می شود.

برای NSCLC قابل برداشت، مطالعات قبلی فوایدی را از استفاده از ایمونوتراپی کمکی یا نئوادجوانت نشان داده‌اند، اما Heymach توضیح داد که این مزایا تا کنون بسیار کم بوده است. دکتر اندرسون در تلاش های چند رشته ای طولانی مدت برای استفاده از درمان های نئوادجوانت برای بهبود نتایج برای بیماران است. مطالعات بالینی متعددی مانند کارآزمایی‌های NEOSTAR و NeoCOAST، ایمونوتراپی نئوادجوانت و ترکیب‌های جدید را برای از بین بردن تومورهای زنده قبل از جراحی و کاهش میزان عود ارزیابی می‌کنند.

کارآزمایی فاز III AEGEAN یک مطالعه تصادفی‌شده، دوسوکور و کنترل‌شده با دارونما برای ارزیابی مزایای دوروالوماب بعد از عمل اضافه شده به شیمی‌درمانی مبتنی بر پلاتین در بزرگسالان مبتلا به مرحله درمان‌نشده IIA-IIIB NSCLC است. در مجموع 802 بیمار به صورت تصادفی 1:1 در هر بازو قرار گرفتند. نقاط پایانی اولیه این مطالعه عبارتند از pCR، ارزیابی شده توسط آزمایشگاه مرکزی، و EFS با استفاده از یک بررسی مرکزی مستقل کور.

بیماران مبتلا به جهش EGFR/ALK از جمعیت اصلاح شده قصد درمان حذف شدند. در مجموع 740 بیمار در آنالیز اثربخشی وارد شدند، از جمله 366 بیمار در بازوی دوروالوماب و 374 بیمار در بازوی دارونما. میانگین سنی شرکت کنندگان در هر بازو 65 سال و 71.6 درصد مرد بودند. بیماران 53.6 درصد سفیدپوست، 41.5 درصد آسیایی و 4.9 درصد دیگر بودند.

به طور کلی، درمان ها به خوبی تحمل شدند و عوارض جانبی مطابق با مطالعات قبلی بود. محققان حداکثر درجه 3-4 هر گونه عوارض جانبی علت را به ترتیب در 42.3% و 43.4% از بیماران در گروه دوروالوماب و دارونما مشاهده کردند.

مزایا در هر دو pCR و EFS تا حد زیادی در بین زیر گروه‌های از پیش تعریف‌شده بیماران سازگار بود، و کارآزمایی به ارزیابی طولانی‌مدت EFS و همچنین بقای عاری از بیماری و پیامدهای بقای کلی ادامه می‌دهد.

Heymach گفت: “این مطالعه نشان می دهد که ترکیبی از neoadjuvant و durvalumab کمکی برای بیماران مفید است و ممکن است پتانسیل تغییر استاندارد مراقبت برای بیماران مبتلا به سرطان ریه سلول غیر کوچک قابل برداشت را داشته باشد.” در ادامه، ما با مجموعه‌ای از پرسش‌ها در مورد چگونگی ایجاد رژیم‌های مؤثرتر بدون انجام درمان بیش از حد لازم روبرو هستیم.»

Heymach توضیح داد که مطالعات آینده باید مشخص کند که کدام بیماران بیشترین سود را از درمان نئوادجوانت دریافت می کنند و ممکن است بتوانند از درمان بیشتر اجتناب کنند و همچنین کسانی که در معرض خطر بالای عود هستند و ممکن است به رژیم های کمکی فشرده تری نیاز داشته باشند.