چگونه سیگنال های بدن شما می تواند شما را مضطرب کند

احساسات از کجا می آیند؟ این سوالی است که قرن هاست دانشمندان را به خود مشغول کرده است. بسیاری از ما موافقیم که وقتی احساسی را تجربه می کنیم، اغلب تغییری در بدن ما ایجاد می شود. ممکن است هنگام تماشای یک فیلم ترسناک از تند تند ضربان قلب خود آگاه باشیم یا پس از یک مشاجره بزرگ متوجه نفس کشیدن شدید شویم.

در دهه 1880، این نظریه مطرح شد که تغییرات فیزیکی در بدن – مانند ضربان تند قلب – برای ایجاد یک تجربه عاطفی کافی است. اگرچه در طول 150 سال گذشته، این موضوع به شدت مورد بحث بوده است.

اکنون یک مطالعه جدید، منتشر شده در طبیعت، بینش تازه ای را ارائه می دهد.

محققان از یک ضربان ساز غیرجراحی برای افزایش دقیق ضربان قلب موش ها و اندازه گیری رفتاری که ممکن است نشان دهنده اضطراب باشد استفاده کردند. این شامل میزان تمایل موش ها برای کاوش بخش هایی از پیچ و خم و چگونگی جستجوی آب بود.

آنها دریافتند که افزایش ضربان قلب موش ها منجر به رفتارهای مرتبط با اضطراب بیشتر می شود، اما فقط در “محیط های پرخطر”. برای مثال، زمانی که خطر شوک خفیف وجود داشت، موش‌هایی که ضربان قلبشان بالا بود، در جستجوی آب احتیاط بیشتری نشان دادند.

این یافته ها با “نظریه دو عاملی” احساسات و شواهد به دست آمده از مطالعات انسانی مطابقت دارد. این نظریه بیان می کند که در حالی که تغییرات فیزیکی در تجربه عاطفی نقش دارند، زمینه نیز مهم است. افزایش ضربان قلب موش برای ایجاد اضطراب کافی نبود. با این حال، در یک “محیط پرخطر” که ممکن است انتظار داشته باشند که مضطرب شوند، افزایش ضربان قلب باعث ایجاد رفتار اضطرابی می شود.

اگر به نحوه تفسیر تغییرات بدن خود در موقعیت های مختلف فکر کنیم، می توانیم این را ببینیم. افزایش ناگهانی ضربان قلب در هنگام رقصیدن با دوستان، نگرانی زیادی ایجاد نمی کند. با این حال، هنگامی که به تنهایی در تاریکی به خانه راه می‌روید، افزایش مشابهی در ضربان قلب ممکن است به عنوان اضطراب تعبیر شود.

برای درک بهتر این اثرات، محققان در طول آزمایش مغز موش ها را اسکن کردند. آنها دریافتند که ناحیه ای از مغز که با درک و تفسیر سیگنال های بدن مرتبط است، یعنی قشر اینسولا خلفی، درگیر است. هنگامی که آنها این ناحیه مغز را مهار کردند، افزایش ضربان قلب منجر به رفتارهای مضطرب چندانی نشد.

توانایی در مقابل تجربه

در انسان، اینسولا با فرآیندی به نام انسداد در ارتباط است – درک ما از سیگنال هایی که از داخل بدن ما می آیند. این شامل این می شود که بتوانیم سیگنال هایی مانند ضربان قلبمان، میزان گرسنگی ما یا میزان نیاز ما به استفاده از حمام را احساس کنیم.

بسیاری از تئوری‌ها نشان می‌دهند که شنود درونی ممکن است در احساسات، به‌ویژه اضطراب نقش داشته باشد. با این حال، علی‌رغم تحقیقات فراوان، اخیراً این رشته مورد توجه قرار گرفته است و هنوز نتیجه‌گیری‌های روشنی در مورد اینکه دقیقاً چگونه شنود با احساساتی مانند اضطراب مرتبط است وجود دارد.

همانطور که در مطالعه موش، اکثر محققان موافق هستند که تغییرات در بدن – مانند افزایش ضربان قلب یا تغییر دمای بدن – به تجربه احساسی کمک می کند. فردی که در درک چنین علائم بدنی مشکل دارد یا به تغییرات کوچک بسیار حساس است، ممکن است با احساسات مشکل داشته باشد. این تفاوت های فردی در “دقت درونی” مورد توجه بسیاری از محققان بوده است.

در ابتدا تصور می شد که دقت شنود بهتر باعث اضطراب بیشتر می شود. در تعدادی از مطالعات، از شرکت کنندگان خواسته شد تا ضربان قلب خود را بشمارند. برای تعیین دقیق بودن آنها، شمارش آنها با تعداد واقعی ضربان قلب مقایسه شد. در حالی که تصور می شد دانش بیشتر در مورد افزایش ضربان قلب ممکن است باعث ایجاد احساس وحشت شود، شواهدی برای این موضوع مشخص نیست. در یک مطالعه بزرگ، که در آن داده‌های چندین مطالعه را گردآوری کردیم، هیچ رابطه واضحی بین اضطراب و چنین دقتی پیدا نکردیم.

بنابراین سایر جنبه‌های شنود به احتمال زیاد با اضطراب مرتبط هستند. به عنوان مثال، شواهد نشان می دهد که افراد مضطرب ممکن است توجه بیشتری به سیگنال های بدن خود داشته باشند. اینکه یک فرد سیگنال‌های بدن خود را مثبت، منفی یا خنثی تفسیر می‌کند نیز ممکن است کلیدی باشد – و رویکرد آنها ممکن است بر اساس ژنتیک و تجربیات زندگی شکل بگیرد.

تحقیقات جدیدتر نشان می‌دهد که ترکیب‌های خاصی از دقت و توجه درونی ممکن است در اضطراب نقش داشته باشد. به عنوان مثال، به نظر می رسد که افراد مضطرب بیشتر از دیگران به سیگنال های بدن خود توجه می کنند، اما کمتر قادر به درک دقیق آنها هستند.

همچنین تحقیقات زیادی در مورد اینکه افراد تا چه اندازه نمایه شنودی خود را درک می کنند، انجام شده است. به عنوان مثال، آیا افرادی که در درک سیگنال های بدن مهارت دارند، می دانند که این کار را می کنند؟ آیا افرادی که بیش از حد روی آنچه در بدنشان اتفاق می افتد متمرکز هستند، می دانند که چنین تمرکزی دارند؟ آیا افرادی که تمایل دارند سیگنال های بدن را به روش های بسیار منفی تفسیر کنند، از این کار آگاه هستند؟

درک نمایه بینابینی فرد ممکن است برای اضطراب مرتبط باشد. اگر مردم بفهمند که اضطراب آنها ممکن است ناشی از توجه بیش از حد آنها به سیگنال های بدن یا تفسیر منفی آنها باشد، ممکن است بتوانند کاری در مورد آن انجام دهند.

بنابراین اجازه دهید به این سوال بازگردیم – احساسات از کجا می آیند؟ به نظر می رسد سیگنال های بدنی نقشی بازی می کنند، اما تفسیر زمینه نیز مهم است. در حالی که ما هنوز نمی دانیم چگونه و چرا افراد در پردازش سیگنال های بدن متفاوت هستند، بررسی این تفاوت ها ممکن است به ما در درک و درمان بهتر اضطراب در آینده کمک کند.

این مقاله از The Conversation تحت مجوز Creative Commons بازنشر شده است. مقاله اصلی را بخوانید.