آیا یونانیان و رومیان باستان آلزایمر را تجربه کردند؟

ممکن است فکر کنید که زوال عقل مرتبط با افزایش سن در تمام دوران با ما همراه بوده است و به دنیای باستان بازمی گردد.

اما یک تحلیل جدید از متون پزشکی کلاسیک یونان و روم نشان می‌دهد که از دست دادن حافظه شدید – که امروزه در سطوح همه‌گیر رخ می‌دهد – بین 2000 تا 2500 سال پیش، در زمان ارسطو، جالینوس و پلینی بزرگ، بسیار نادر بود.

تحقیق تحت رهبری USC، منتشر شده در مجله بیماری آلزایمر، این ایده را تقویت می کند که بیماری آلزایمر و زوال عقل های مربوط به آن، بیماری های محیط ها و شیوه های زندگی مدرن هستند و رفتارهای بی تحرک و قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا تا حد زیادی مقصر هستند.

کالب فینچ، نویسنده اول، استاد دانشگاه در دانشکده پیری لئونارد دیویس، می‌گوید: «یونان‌های باستان بسیار بسیار اندک – اما ما آنها را پیدا کردیم – به چیزی اشاره کردند که می‌تواند مانند اختلال شناختی خفیف باشد. “وقتی به رومیان رسیدیم و حداقل چهار مورد را کشف کردیم که موارد نادری از زوال عقل پیشرفته را نشان می‌دهد – نمی‌توانیم بگوییم که آیا آلزایمر است یا خیر. بنابراین، پیشرفتی از یونان باستان به رومیان وجود داشت.”

یونانیان باستان دریافته بودند که پیری معمولاً مشکلات حافظه را به همراه دارد که ما آن را به عنوان اختلال شناختی خفیف یا MCI تشخیص می‌دهیم، اما هیچ چیزی به از دست دادن عمده حافظه، گفتار و استدلال ناشی از آلزایمر و سایر انواع زوال عقل نزدیک نمی‌شود.

فینچ و یکی از نویسندگان، استنلی برستاین، مورخ دانشگاه ایالتی کالیفرنیا، لس آنجلس، در مورد بخش عمده ای از نوشته های پزشکی باستانی بقراط و پیروانش صحبت کردند. متن بیماری های سالمندان مانند ناشنوایی، سرگیجه و اختلالات گوارشی را فهرست می کند – اما هیچ اشاره ای به از دست دادن حافظه ندارد.

قرن‌ها بعد در روم باستان، چند مورد اشاره شد. جالینوس اظهار می کند که در سن 80 سالگی، برخی از سالمندان در یادگیری چیزهای جدید با مشکل مواجه می شوند. پلینی بزرگ اشاره می کند که سناتور و سخنور معروف والریوس مسالا کوروینوس نام خود را فراموش کرده است. سیسرو با احتیاط مشاهده کرد که “حماقت سالمندان… ویژگی پیرمردهای غیرمسئول است، اما نه برای همه پیرمردها.”

فینچ بر این باور است که با افزایش متراکم شهرهای رومی، آلودگی افزایش یافته و موارد زوال شناختی را افزایش می دهد. علاوه بر این، اشراف رومی از ظروف پخت و پز سربی، لوله های آب سرب و حتی استات سرب به شراب خود برای شیرین کردن آن استفاده می کردند و ناخواسته خود را با سم عصبی قدرتمند مسموم می کردند.

(تعدادی از نویسندگان باستانی سمی بودن مواد حاوی سرب را تشخیص دادند، اما تا قرن بیستم پیشرفت کمی در برخورد با این مشکل حاصل شد. برخی از محققان مسمومیت با سرب را عامل سقوط امپراتوری روم می دانند.)

برای این مقاله، فینچ فقط به امپراتوری روم یا یونانیان فکر نکرد. در غیاب داده های جمعیت شناختی برای یونان و روم باستان، فینچ به یک مدل شگفت انگیز برای پیری باستان روی آورد: Tsimane Amerindians امروزی، مردم بومی آمازون بولیوی.

Tsimane – مانند یونانیان و رومیان باستان – یک سبک زندگی ماقبل صنعتی دارند که از نظر بدنی بسیار فعال است و میزان زوال عقل در آنها بسیار پایین است. یک تیم بین المللی از محققان شناختی به سرپرستی مارگارت گاتز، استاد روانشناسی، پیری شناسی و پزشکی پیشگیرانه در مدرسه لئونارد دیویس USC، در میان افراد مسن Tsimane دریافتند که تنها حدود 1٪ از زوال عقل رنج می برند. در مقابل، طبق گزارش انجمن آلزایمر، 11 درصد از افراد 65 سال و بالاتر که در ایالات متحده زندگی می کنند، به زوال عقل مبتلا هستند.

فینچ گفت: «داده‌های Tsimane، که بسیار عمیق هستند، بسیار ارزشمند هستند. “این بهترین و مستندترین جمعیت بزرگ از افراد مسن است که کمترین دمانس را دارند، همه اینها نشان می دهد که محیط یک عامل تعیین کننده بزرگ در خطر زوال عقل است. آنها الگویی برای پرسیدن این سوالات به ما می دهند.”