سؤالات مطالعه استفاده طولانی مدت از مسدودکننده های بتا برای کاهش خطر حمله قلبی بیشتر

یک مطالعه بزرگ منتشر شده در مجله نشان می‌دهد که عمل بالینی پذیرفته‌شده استفاده از مسدودکننده‌های بتا در طولانی‌مدت برای مهار خطر حملات قلبی یا مرگ بیشتر در بیمارانی که نارسایی قلبی ندارند، ضروری به نظر نمی‌رسد. قلب.

محققان هیچ تفاوتی در این خطرات بین بیمارانی که بیش از یک سال پس از حمله قلبی خود از مسدودکننده های بتا استفاده می کردند و افرادی که از این داروها استفاده نمی کردند، مشاهده نکردند.

بتا بلوکرها دسته ای از داروها هستند که عمدتاً برای مدیریت ریتم غیرطبیعی قلب و همچنین آنژین صدری و فشار خون بالا استفاده می شوند. آنها به طور معمول پس از حمله قلبی برای کاهش خطر عود و سایر عوارض قلبی عروقی تجویز می شوند – عملی که به عنوان پیشگیری ثانویه شناخته می شود.

اما مشخص نیست که آیا این داروها برای بیمارانی که نارسایی قلبی یا عارضه بالقوه کشنده حمله قلبی به نام اختلال عملکرد سیستولیک بطن چپ یا به اختصار LVSD ندارند، پس از سال اول تجویز می شوند یا خیر.

محققان توضیح می‌دهند که بیشتر شواهد فعلی مبتنی بر نتایج آزمایش‌های بالینی است که مربوط به تغییرات عمده در مراقبت‌های معمول بیماران حمله قلبی است.

برای تقویت پایه شواهد، محققان 43618 بزرگسال را که بین سال‌های 2005 تا 2016 دچار حمله قلبی شده بودند که نیاز به درمان بیمارستانی داشتند و جزئیات آنها در ثبت ملی سوئد برای بیماری عروق کرونر قلب (SWEDEHEART) ثبت شده بود، استفاده کردند.

هیچ یک از این بیماران نارسایی قلبی یا LVSD نداشتند: 34253 نفر از آنها مسدودکننده های بتا تجویز شدند و 1 سال پس از ترخیص از بیمارستان همچنان از این داروها استفاده می کردند. 9365 این داروها تجویز نشده بود. میانگین سنی آنها 64 سال بود و از هر 4 نفر 1 نفر زن بودند.

محققان می خواستند دریابند که آیا تفاوتی بین این دو گروه از نظر مرگ و میر به هر دلیلی و میزان حملات قلبی بیشتر، عروق سازی مجدد (روشی برای بازگرداندن جریان خون به بخش هایی از قلب) یا بستری شدن در بیمارستان برای نارسایی قلبی وجود دارد یا خیر.

داده‌های بلادرنگ نشان داد که درمان طولانی‌مدت با مسدودکننده‌های بتا با بهبود پیامدهای قلبی عروقی در طول متوسط ​​دوره نظارت 4.5 ساله مرتبط نبود.

حدود 6475 (19٪) از کسانی که مسدودکننده های بتا مصرف می کردند، و 2028 (22٪) از کسانی که این داروها را نداشتند، به هر دلیلی فوت کردند، یا حمله قلبی دیگری داشتند، یا نیاز به عروق مجدد بدون برنامه داشتند، یا به دلیل نارسایی قلبی در بیمارستان بستری شدند.

و پس از محاسبه عوامل بالقوه تأثیرگذار، از جمله جمعیت شناسی و شرایط همزیستی مرتبط، تفاوت قابل تشخیصی در میزان این رویدادها بین دو گروه وجود نداشت.

این یک مطالعه مشاهده‌ای است، و به همین دلیل، نمی‌تواند علت را تعیین کند، و اگرچه این بزرگترین مطالعه در نوع خود تا به امروز است، به اذعان محققان، یافته‌ها را باید در چارچوب محدودیت‌های خاصی مشاهده کرد.

بیماران به طور تصادفی به درمان اختصاص داده نشدند. فقط برخی از پیامدهای قلبی عروقی گنجانده شد. هیچ نشانه ای از میزان مداوم مصرف داروهای خود در بیماران وجود نداشت. و نه هیچ گونه اطلاعاتی در مورد کیفیت زندگی مرتبط با سلامت آنها.

و تفاوت هایی بین دو گروه در رابطه با عوامل موثر بر خطر پیامدهای ضعیف قلبی عروقی وجود داشت.

اما، محققان خاطرنشان می‌کنند، مسدودکننده‌های بتا با عوارض جانبی متعددی مانند افسردگی و خستگی همراه هستند و اکنون زمان آن است که ارزش درمان طولانی‌مدت با این داروها را در بیماران حمله قلبی که نارسایی قلبی یا LVSD ندارند، دوباره ارزیابی کنیم. آنها پیشنهاد می کنند.

در یک سرمقاله مرتبط، پروفسور رالف استوارت و دکتر تام ایوانز، از خدمات قلبی عروقی گرین لین، اوکلند، نیوزیلند (Aotearoa)، بیان می‌کنند: «علیرغم شواهد قوی مبنی بر اینکه بتا بلاکرهای طولانی‌مدت می‌توانند نتایج را بهبود بخشند. [heart attack]، مشخص نیست که آیا این مزیت برای بیماران کم خطری که از سایر درمان های مبتنی بر شواهد استفاده می کنند و دارای [normal functioning heart]”

آنها خاطرنشان می کنند: “توصیه ها در مورد مدت زمان درمان با مسدود کننده های بتا متغیر است یا وجود ندارد، زیرا این سوال به طور خاص در کارآزمایی های بالینی مورد ارزیابی قرار نگرفته است. اکثر بیماران برای سال ها پس از یک دوره درمان، داروهای روزانه مصرف می کنند. [heart attack] زیرا آنها معتقدند که آنها سودمند هستند.”

و نتیجه می گیرند:[This] مطالعه یک سوال مهم را مطرح می کند که مستقیماً با کیفیت مراقبت مرتبط است – انجام بیماران با وضعیت طبیعی [functioning heart] پس از آن از درمان طولانی مدت بتا بلاکر بهره مند شوید [heart attack]? برای پاسخ به این سوال، شواهد بیشتری از کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده بزرگ مورد نیاز است.”