هر گونه فعالیت بدنی منظم در هر سنی با عملکرد بهتر مغز در زندگی بعدی مرتبط است

هر گونه فعالیت بدنی منظم در اوقات فراغت در هر سنی با عملکرد بهتر مغز در زندگی بعدی مرتبط است، اما به نظر می رسد حفظ یک برنامه ورزشی در دوران بزرگسالی برای حفظ دقت ذهنی و حافظه بهترین است، یک مطالعه طولانی مدت که به صورت آنلاین در مجله منتشر شده است، نشان می دهد. مجله جراحی مغز و اعصاب و روانپزشکی.

حتی اگر فاکتورگیری در توانایی شناختی دوران کودکی، درآمد خانوار و تحصیلات باعث تضعیف ارتباط های مشاهده شده شد، یافته ها از نظر آماری معنی دار باقی ماندند.

فعالیت بدنی نسبتاً با خطرات کمتر زوال عقل، زوال شناختی و از دست دادن هوشیاری ذهنی بعدی مرتبط است. اما مشخص نیست که زمان، دفعات یا حفظ فعالیت بدنی اوقات فراغت در طول زندگی ممکن است کلیدی برای توانایی‌های شناختی بعدی زندگی باشد.

محققان به ویژه مشتاق بودند بدانند که آیا فعالیت بدنی ممکن است در دوره‌های خاص «حساس» در طول زندگی یا در دوره‌های زمانی متعدد مفید باشد.

برای تلاش برای یافتن این موضوع، آنها به شدت ارتباط بین طیف وسیعی از آزمون‌های شناختی در سن 69 سالگی را بررسی کردند و فعالیت بدنی اوقات فراغت را در سنین 36، 43، 53، 60-64 و 69 سال در 1417 نفر (53٪) گزارش کردند. زنان) شرکت کننده در مطالعه کوهورت تولد بریتانیا در سال 1946.

سطح فعالیت بدنی به عنوان: غیر فعال طبقه بندی شد. نسبتا فعال (1-4 بار در ماه)؛ فعال ترین (5 بار یا بیشتر در ماه)، و در تمام 5 ارزیابی برای ایجاد یک نمره کلی از 0 (غیرفعال در همه سنین) تا 5 (فعال در تمام سنین) خلاصه می شود.

حدود 11٪ از شرکت کنندگان در تمام 5 نقطه زمانی از نظر فیزیکی غیر فعال بودند. 17 درصد در یک زمان فعال بودند. 20 درصد در دو و سه فعال بودند. 17 درصد در چهار و 15 درصد در هر پنج فعال بودند.

عملکرد شناختی در سن 69 سالگی با استفاده از ACE-111 معتبر ارزیابی شد که توجه و جهت گیری، تسلط کلامی، حافظه، زبان و عملکرد بصری-فضایی را به علاوه با آزمون های حافظه کلامی (تست یادگیری کلمه) و سرعت پردازش (سرعت جستجوی بصری) آزمایش می کند. .

عوامل مرتبط با افزایش خطر زوال شناختی -سلامت قلبی و عروقی و روانی، و حامل ژن APOE-ε4- نیز برای بررسی اینکه آیا این موارد هرگونه ارتباط مشاهده‌شده را اصلاح می‌کنند مورد ارزیابی قرار گرفتند.

تجزیه و تحلیل نتایج نشان داد که فعالیت بدنی در هر 5 نقطه زمانی با عملکرد شناختی، حافظه کلامی و سرعت پردازش بالاتر در سن 69 سالگی مرتبط است.

اندازه اثر در تمام سنین بزرگسال مشابه بود، و برای کسانی که فعالیت بدنی متوسط ​​و بیشتر داشتند، “پیشنهاد این که فعالیت فیزیکی در هر زمانی در بزرگسالی، حتی اگر حداقل یک بار در ماه شرکت کنند، با شناخت بالاتر مرتبط است.” محققین بنویسند

اما قوی‌ترین ارتباط برای فعالیت‌های فیزیکی تجمعی پایدار و شناخت بعدی زندگی، و برای کسانی که در تمام سنین از نظر فیزیکی فعال‌تر بودند، مشاهده شد.

ارتباط مثبت بین فعالیت فیزیکی تجمعی و عملکرد شناختی بعدی تا حدودی با شناخت دوران کودکی، موقعیت اجتماعی-اقتصادی و تحصیلات توضیح داده شد.

اما این تأثیر زمانی که این موارد در نظر گرفته شد، قابل توجه باقی ماند و این ارتباط با تفاوت در سلامت قلبی عروقی یا روانی بعدی توضیح داده نشد.

محققان می‌گویند: «این نتایج با هم نشان می‌دهد که شروع و حفظ فعالیت بدنی در بزرگسالی ممکن است مهم‌تر از زمان‌بندی یا دفعات فعالیت بدنی در یک دوره خاص باشد».

این یک مطالعه مشاهده‌ای است و به همین دلیل نمی‌تواند علت را تعیین کند و محققان محدودیت‌های مختلفی را برای یافته‌های خود تأیید می‌کنند.

این مطالعه فقط شرکت‌کنندگان سفیدپوست را شامل می‌شد و نرخ فرسایش نامتناسب بالایی در میان افرادی داشت که از نظر اجتماعی آسیب دیده بودند. هیچ اطلاعاتی در مورد شدت، مدت یا پایبندی به تمرین در دسترس نبود.

اما با این وجود آنها نتیجه می‌گیرند: «یافته‌های ما از دستورالعمل‌هایی حمایت می‌کند که شرکت در هر گونه فعالیت بدنی را در بزرگسالی توصیه می‌کنند و شواهدی را ارائه می‌دهند که تشویق بزرگسالان غیرفعال به فعال‌تر شدن در هر زمان، و تشویق بزرگسالان از قبل فعال برای حفظ فعالیت، می‌تواند مزایایی را برای شناخت بعدی زندگی ایجاد کند. ”