مطالعه التهاب کبد ناشی از سرطان یک هدف درمانی امیدوارکننده پیدا می کند

التهاب کبد، یک عارضه جانبی رایج سرطان در سایر نقاط بدن، مدت‌هاست با پیامدهای بدتر سرطان و اخیراً با پاسخ ضعیف به ایمونوتراپی مرتبط است. اکنون، تیمی به رهبری محققان مرکز سرطان آبرامسون و دانشکده پزشکی پرلمن در دانشگاه پنسیلوانیا دلیل بزرگی برای این امر پیدا کرده اند.

در مطالعه آنها که امروز در ایمونولوژی طبیعتمحققان دریافتند که التهاب کبد ناشی از سرطان باعث می شود سلول های کبدی پروتئین هایی به نام پروتئین های آمیلوئید A (SAA) سرم ترشح کنند که در بدن گردش می کند و مانع از توانایی سلول های T – سلاح های ضد سرطانی اصلی سیستم ایمنی – برای نفوذ و حمله می شود. تومورها در جاهای دیگر

گرگوری بیتی، نویسنده ارشد، MD، Ph.D.، دانشیار هماتولوژی-انکولوژی و مدیر بالینی گفت: “ما می خواهیم بهتر بفهمیم که چه چیزی باعث مقاومت سرطان یا پاسخ به ایمونوتراپی برای کمک به طراحی استراتژی های موثرتر برای بیماران می شود.” و تحقیقات ترجمه برای مرکز تحقیقات سرطان پانکراس پن.

“یافته‌های ما نشان می‌دهد که سلول‌های کبدی – با آزادسازی پروتئین‌های SAA – به‌عنوان یک نقطه بازرسی ایمنی برای تنظیم ایمنی ضد سرطانی عمل می‌کنند و آنها را به یک هدف درمانی امیدوارکننده تبدیل می‌کنند.”

این مطالعه بر اساس تحقیقات قبلی این تیم، از جمله نویسندگان همکار، مردیث استون، دکترا، همکار پژوهشی، و جسی لی، دانشجوی فارغ التحصیل، در مورد التهاب کبد در سرطان است: در یک مطالعه در سال 2019، آنها نشان دادند که چگونه این بیماری چگونه است. متاستاز تومور پانکراس را به آن اندام ترویج می کند.

در سال 2021، محققان آزمایشگاه Beatty مشاهده کردند که التهاب سیستمیک، شامل بسیاری از مولکول‌های مشابه که در متاستاز کبد نقش دارند، با پاسخ‌های بدتر به ایمونوتراپی در بیماران سرطان پانکراس مرتبط است. جدیدترین مطالعه برای بررسی جزئیات بیشتر طراحی شده است که چگونه التهاب کبد ممکن است اثرات این درمان های تقویت کننده سیستم ایمنی را مسدود کند.

ابتدا مدل‌های سرطان لوزالمعده موش را بررسی کردند و میزان نفوذ سلول‌های T در تومورهای پانکراس را اندازه‌گیری کردند که یک شاخص اساسی از فعالیت ایمنی ضد تومور است. آنها دریافتند که موش‌هایی که نفوذ سلول‌های T کمتری در تومور داشتند، تمایل بیشتری به التهاب کبد داشتند. این موش ها همچنین علائم قوی تری از یک مسیر سیگنالینگ التهابی به نام مسیر IL-6/JAK/STAT3 نشان دادند – همان مسیری که تیم در مطالعه سال 2019 خود در متاستاز کبد نقش داشت.

محققان سپس نشان دادند که فعال شدن STAT3 در سلول‌های کبدی با کاهش تولید سلول‌های ایمنی به نام سلول‌های دندریتیک مرتبط است که برای پاسخ‌های طبیعی سلول‌های T حیاتی هستند. زمانی که دانشمندان STAT3 را از سلول‌های کبد حذف کردند، تولید سلول‌های دندریتیک و فعالیت سلول‌های T افزایش یافت و تومورهایی که قبلاً تنها نفوذ سلول‌های T پایینی داشتند، نفوذ سلول‌های T بالا را ایجاد کردند.

در نهایت این تیم دریافت که فعال شدن STAT3 در سلول های کبدی با القای تولید پروتئین های SAA، که گیرنده های سلول های ایمنی را هدف قرار می دهد، اثر سرکوب کننده سلول های دندریتیک و سلول های T دارد. حذف پروتئین‌های SAA همان اثر بازیابی سیستم ایمنی را با حذف STAT3 داشت و زمان بقا و احتمال درمان را در موش‌هایی که تومورهای پانکراس را با جراحی برداشته بودند افزایش داد.

برای درک اینکه آیا یافته‌های مدل موش می‌تواند به انسان هم ترجمه شود، محققان سطوح SAA را در نمونه‌های بافتی از بیمارانی که تومورهای پانکراس آنها با جراحی برداشته شده بود اندازه‌گیری کردند و دریافتند که آنهایی که سطح SAA پایینی داشتند پس از جراحی، زمان بقای قابل توجهی طولانی‌تری داشتند. .

بیتی گفت: «یافته‌های ترجمه‌ای در بیماران انسانی، ارتباط احتمالی بالینی اکتشافات ما در موش‌ها را برجسته می‌کند. اکنون که نشان داده‌ایم چگونه التهاب کبد سد راه ایمونوتراپی می‌شود، قدم بعدی ما این است که ببینیم آیا می‌توان همان مسیر را برای معکوس کردن التهاب در بیمارانی که قبلاً متاستاز کبدی دارند هدف قرار داد یا خیر.

تیم تحقیقاتی اکنون در حال کار بر روی راه اندازی مطالعات پیش بالینی و در نهایت بالینی در مورد عوامل مهارکننده STAT3 و/یا SAA به عنوان درمان های بالقوه مکمل در ترکیب با ایمونوتراپی – به عنوان مثال، قبل از جراحی – است که می تواند نتایج بیماران سرطانی را بهبود بخشد.