مطالعه بینش جدیدی در مورد سندرم زجر تنفسی حاد مرگبار ارائه می دهد

محققان دانشگاه شهرهای دوقلوی مینه سوتا ممکن است توضیحی مکانیکی برای بی ثباتی مشاهده شده در ریه ها در موارد سندرم زجر تنفسی حاد (ARDS)، به ویژه در عواقب بیماری های تنفسی مانند COVID-19 یا ذات الریه، کشف کرده باشند.

تحقیق “تکامل مکانیک سطحی سورفکتانت ریه از پیشرفت سندرم زجر تنفسی حاد تقلید می کند” در مجله منتشر شد. مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم (PNAS).

در حال حاضر، هیچ درمانی شناخته شده برای ARDS، یک آسیب ریه تهدید کننده زندگی که اجازه می دهد مایع به داخل ریه ها نشت کند، وجود ندارد. محققان در این مطالعه می‌گویند که دو سوم بیمارانی که به دلیل کووید-19 درگذشته‌اند به ARDS مبتلا بوده‌اند. دلیل روشنی وجود ندارد که چرا افراد خاص مبتلا به یک بیماری شدید تنفسی ممکن است به ARDS مبتلا شوند، در حالی که دیگران ممکن است نه، اما محققان در این مطالعه به دنبال یافتن این پاسخ بودند.

آنها غلظت یک لیزولیپید – محصول جانبی پاسخ ایمنی به ویروس ها و باکتری ها – را شناسایی کردند که می تواند تأثیر زیادی در بزرگسالان مبتلا به ARDS داشته باشد. افزایش غلظت این ماده شیمیایی باعث حذف سورفکتانت می شود، مجموعه ای متشکل از چربی ها و پروتئین های تولید شده در ریه ها. نتیجه تورم ناهموار ریه و در نهایت دیسترس تنفسی در بزرگسالان است.

پروفسور جوزف زاسادزینسکی و استاد ارشد گروه مهندسی شیمی و علوم مواد دانشگاه مینه‌سوتا می‌گویند: «این مطالعه به بررسی همبستگی غلظت لیزولیپید در ریه‌ها پرداخت. هنگامی که این مایع به سطح معینی رسید، شروع به ایجاد اثرات شدید کرد.» در مورد تحقیق

زاسادزینسکی افزود: “فرد معمولی شما معمولاً نیازی به فکر کردن به این موضوع ندارد، اما اگر یک ویروس یا عفونت سیستم سورفکتانت ریه شما را آزار دهد و در نهایت در بیمارستان بستری شوید، ممکن است خیلی سریع به ذهن شما تبدیل شود.”

مقدار طبیعی از این لیزولیپیدها در بدن انسان وجود دارد و تا زمانی که این لیزولیپیدها کمتر از غلظت مشخصی باشند، افراد عادی می توانند به طور طبیعی نفس بکشند. وقتی کسی عفونت بدی دارد، آن لیزولیپیدها افزایش می‌یابد که می‌تواند منجر به ناراحتی تنفسی شود. هنگامی که بیمار به آن سمت می رود، راه های زیادی برای معکوس کردن این علائم وجود ندارد.

کلارا سیوتارا، دکترای سال 2023، گفت: “این تحقیق وابستگی به فرکانس یا سرعت باز و بسته شدن ریه ها را نشان می دهد. این می تواند به پزشکان کمک کند تا روند درمان را برای هر بیمار خاص تنظیم کنند.” فارغ التحصیل مهندسی شیمی و علوم مواد و اولین نویسنده این مطالعه.

تحقیقات قبلی در مورد سندرم دیسترس تنفسی نوزادان (NRDS) در نوزادان نارس نشان داد که می‌توان آن را با معرفی سورفکتانت جایگزین ریه درمان کرد، اما در بزرگسالان اینطور نبود. این مقدار لیزولیپید است که نتیجه سورفکتانت در ریه ها را تعیین می کند، نه تجزیه سورفکتانت ریه موجود.

گام بعدی در تحقیق، ترجمه این ایده‌ها به یک محیط بالینی و آزمایش برای بررسی اینکه آیا می‌توانند مولکول‌های خاصی را دستکاری کنند تا آنها را کمتر فعال کنند یا به مکان خاصی بچسبند. این می تواند به کاهش غلظت لیزولیپیدها به آستانه ای کمک کند که ممکن است بتواند علائم ARDS را معکوس کند و افراد را در مسیر بهبودی قرار دهد.

علاوه بر Zasadzinski و Ciutara، تیم تحقیقاتی شامل دانشگاه مینه‌سوتا از گروه مهندسی شیمی و علوم مواد NIH استیون V. Iasella، دانشجوی مقطع کارشناسی Boxun Huang، و دانشیار سابق فوق‌دکتری Sourav Barman بود.

یک قطعه تفسیری در مورد تحقیق را نیز می توان در این مقاله یافت PNAS سایت اینترنتی.