معاشرت مکرر با طول عمر بیشتر افراد مسن مرتبط است

مطالعه ای که بر روی بیش از 28000 چینی انجام شد نشان می دهد که معاشرت های مکرر ممکن است طول عمر افراد مسن را افزایش دهد. مجله اپیدمیولوژی و سلامت جامعه.

این یافته‌ها نشان می‌دهد که تقریباً هر روز معاشرت برای زندگی طولانی مفیدترین است.

در سال 2017، 962 میلیون نفر در سراسر جهان بالای 60 سال داشتند و پیش بینی می شود تعداد آنها تا سال 2050 دو برابر شود. در نتیجه، توجه قابل توجهی بر مفهوم پیری “فعال” یا “موفق” متمرکز شده است که به نظر می رسد یکی از اجزای مهم آن باشد. به گفته محققان، یک زندگی اجتماعی فعال.

اما بیشتر شواهد در مورد مزایای سلامتی معاشرت بر اساس مردم کشورهای غربی است، با اطلاعات کمی منتشر شده در مورد مردم آسیا.

برای تلاش برای رفع این شکاف دانش، محققان می خواستند بررسی کنند که آیا فراوانی معاشرت ممکن است با بقای کلی در گروه نسبتاً بزرگی از افراد مسن ساکن چین مرتبط باشد یا خیر.

آنها از شرکت کنندگان در نظرسنجی طول عمر سالم چینی (CLHLS)، یک مطالعه در حال انجام و نماینده ملی آینده نگر از افراد مسن که به طور مستقل زندگی می کنند، استفاده کردند که در سال 1998 آغاز شد.

جمع‌آوری اطلاعات در مورد فراوانی معاشرت‌ها در سال 2002 آغاز شد و مطالعه کنونی بر 5 موج مجزای جمع‌آوری داده‌ها تا سال 19-2018 متمرکز است که در مجموع 28563 شرکت‌کننده با میانگین سنی 89 سال را شامل می‌شود.

از شرکت کنندگان پرسیده شد که چند بار در فعالیت های اجتماعی شرکت می کنند: تقریباً هر روز. حداقل یک بار در هفته؛ حداقل یک بار در ماه؛ گاه و بیگاه؛ و هرگز. اطلاعات در مورد عوامل بالقوه تأثیرگذار نیز جمع آوری شد، از جمله جنسیت، تحصیلات، وضعیت تأهل. درآمد خانوار؛ مصرف میوه و سبزیجات؛ سبک زندگی؛ و سلامت ضعیف

بقا به طور متوسط ​​5 سال یا تا زمان مرگ پیگیری شد.

در طول 5 سال اول 25406 نفر گفتند که در هیچ فعالیت اجتماعی شرکت نکرده اند. 1,379 گزارش کردند که گاهی اوقات این کار را انجام می دهند. 693 حداقل یک بار در ماه. 553 حداقل یک بار در هفته. و 532 تقریبا روزانه.

در طول کل دوره نظارت، 21161 (74%) شرکت کننده فوت کردند که 15728 نفر از آنها در 5 سال اول فوت کردند.

به طور کلی، فعالیت اجتماعی مکرر با بقای قابل توجهی طولانی تر همراه بود. هرچه فرکانس بیشتر باشد، احتمال زندگی طولانی‌تر بیشتر می‌شود.

تا 5 سال از شروع دوره نظارت، نرخ استاندارد مرگ و میر 18.4 در هر 100 نفر تحت نظارت به مدت یک سال در میان کسانی بود که هرگز اجتماعی نشدند. 8.8 در میان کسانی که گهگاه این کار را انجام دادند. 8.3 در میان کسانی که حداقل ماهانه این کار را انجام داده اند. 7.5 در میان کسانی که حداقل یک بار در هفته معاشرت می کنند. و 7.3 در میان کسانی که تقریبا هر روز این کار را انجام می دادند.

زمان مرگ در افرادی که گهگاه معاشرت می‌کردند 42 درصد، در افرادی که حداقل ماهانه این کار را انجام می‌دادند تا 48 درصد، در افرادی که حداقل به صورت هفتگی این کار را انجام می‌دادند تا 110 درصد و در افرادی که تقریباً هر روز این کار را انجام می‌دادند 87 درصد به تعویق افتاد. در مقایسه با کسانی که می گفتند هرگز اجتماعی نشده اند.

پس از 5 سال، بازماندگان شامل 8420 نفر بودند که گفتند هرگز معاشرت نمی کردند، 688 نفر که گهگاه این کار را انجام می دادند، 350 نفر حداقل ماهانه، 295 نفر حداقل به صورت هفتگی و 272 نفر که تقریبا هر روز این کار را انجام می دادند.

نرخ مرگ و میر استاندارد شده 6.2 در هر 100 نفر بود که به مدت یک سال در میان افرادی که هرگز معاشرت نمی کردند. 4.8 در میان کسانی که گهگاه این کار را انجام دادند. 5 در میان کسانی که حداقل یک بار در ماه معاشرت می کنند. 5.4 در میان کسانی که حداقل یک بار در هفته این کار را انجام می دهند. و 3.6 در میان کسانی که تقریبا هر روز این کار را انجام می دادند.

یک اثر آستانه مشهود بود: فقط معاشرت تقریباً هر روز با بقای قابل توجهی طولانی‌تر در این گروه همراه بود که در میان آنها زمان تا مرگ 204٪ به تعویق افتاد.

عوامل مرتبط با فعال تر بودن از نظر اجتماعی عبارتند از جنس مرد، سن پایین تر، سطح تحصیلات بالاتر، ازدواج، زندگی در یک شهر/شهر و/یا با اقوام، و سلامت واقعی/خود ارزیابی شده.

هنگامی که داده ها بیشتر بر اساس سن طبقه بندی شدند، به نظر می رسید که فعالیت اجتماعی شدیدتر با بقای طولانی مدت در 5 سال اول برای مسن ترین افراد مرتبط باشد، که نشان می دهد استراتژی هایی برای ترویج حفظ یک زندگی اجتماعی فعال در افراد بسیار مسن باید انجام شود. محققان می گویند تشویق شده است.

این یک مطالعه مشاهده ای است، بنابراین نمی توان علت را تعیین کرد. و محققان اذعان کردند که نتوانستند تغییرات احتمالی را در رفتارهای اجتماعی یا سلامتی در طول زمان وارد کنند.

همچنین دقیقاً مشخص نیست که چرا اجتماعی شدن در سنین بالاتر ممکن است بقا را افزایش دهد. توضیحات ارائه شده شامل تقویت رفتارهای سالم مانند فعالیت بدنی بیشتر و رژیم غذایی بهتر است. به گفته محققان، معاشرت ممکن است تأثیر استرس های مزمن را نیز کاهش دهد.

در مطالعه ما، اگرچه ارتباط بین دفعات فعالیت اجتماعی و بقای کلی پس از تعدیل عوامل اجتماعی-دموگرافیک، وضعیت اجتماعی-اقتصادی، رفتارهای سالم و چندین بیماری کاهش یافت، اما همچنان از نظر آماری معنادار باقی ماند که نشان می‌دهد مشارکت در فعالیت اجتماعی به خودی خود یک پیش‌بینی‌کننده مستقل برای بقای کلی در افراد مسن تر،” آنها نتیجه می گیرند.