گفتار درمانی با کاهش خطر بیماری قلبی عروقی مرتبط است

بر اساس پژوهشی که امروز در مجله منتشر شد، مدیریت موثر افسردگی از طریق روان درمانی با احتمال کمتر بیماری قلبی و سکته مرتبط است. مجله قلب اروپا.

سلین ال بائو، نویسنده این مطالعه، دکترای این مطالعه گفت: «مطالعه ما نشان می‌دهد که بهبود سلامت روان می‌تواند به سلامت جسمی، به‌ویژه در افراد زیر 60 سال کمک کند». دانشجوی دانشگاه کالج لندن، انگلستان. “افرادی که علائم افسردگی آنها پس از درمان بهبود یافت، 10 تا 15 درصد کمتر از افرادی که بهبود نیافته بودند، در معرض خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی بودند. اثرات مشابهی در مطالعات مشابهی که رژیم غذایی کم چرب را بررسی کردند، مشاهده شد.”

بیماری های قلبی عروقی عامل اصلی مرگ و میر در جهان است. حدود 523 میلیون نفر در سال 2019 با بیماری های قلبی عروقی زندگی می کردند. خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی در میان افراد مبتلا به اختلالات افسردگی اساسی در مقایسه با همسالان سالم آنها تقریباً 72 درصد بیشتر است.

این اولین مطالعه ای بود که بررسی کرد که آیا کاهش علائم افسردگی با درمان روانشناختی با احتمال کمتر بیماری قلبی عروقی در آینده مرتبط است یا خیر. این مطالعه شامل 636955 بزرگسال بالای 45 سال مبتلا به افسردگی بود که دوره روان درمانی را گذرانده بودند و بیماری قلبی عروقی یا زوال عقل نداشتند.

میانگین سنی 55 سال و 66 درصد زن بودند. اطلاعات مربوط به درمان روانشناختی، بروز بیماری‌های قلبی عروقی و مرگ از پایگاه‌های اطلاعاتی پرونده الکترونیک سلامت ملی در انگلستان به‌دست آمد و در سطح فردی مرتبط شد.

سطح افسردگی قبل و بعد از درمان با استفاده از پرسشنامه سلامت بیمار-9 (PHQ-9) ارزیابی شد که نمره 0 (اصلاً) تا 3 (تقریباً هر روز) را برای 9 مورد از جمله علاقه یا لذت کم به انجام کارها می دهد. احساس ناراحتی، افسردگی یا ناامیدی؛ مشکل در به خواب رفتن یا خواب ماندن، یا خواب زیاد؛ احساس خستگی یا داشتن انرژی کم؛ کم اشتهایی یا پرخوری؛ احساس می کنید شکست خورده اید یا خود یا خانواده تان را ناامید کرده اید. مشکل در تمرکز روی چیزها؛ آهسته حرکت کردن یا صحبت کردن یا بی قراری یا بی قراری. فکر می کنید که بهتر است بمیرید یا به نوعی به خودتان صدمه بزنید. افسردگی به عنوان نمره 10 یا بیشتر تعریف شد.

بهبود افسردگی به صورت کاهش 6 امتیاز یا بیشتر در نمره PHQ-9 و عدم تشدید اضطراب (به عنوان افزایش 4 امتیازی یا بیشتر در مقیاس اختلال اضطراب فراگیر) بین شروع و پایان درمان تعریف شد. اضطراب در این تعریف گنجانده شد به طوری که در صورت بهبود افسردگی اما تشدید اضطراب، نتیجه درمان خوب در نظر گرفته نمی شود.

بیماران برای شروع جدید بیماری قلبی عروقی همه علل، بیماری عروق کرونر قلب، سکته مغزی و مرگ و میر به هر علت پیگیری شدند. پیگیری 365 روز پس از آخرین جلسه درمانی آغاز شد و کسانی که در این دوره یک رویداد قلبی عروقی داشتند حذف شدند تا احتمال اینکه بیماری قبلاً تشخیص داده نشده دلیل افسردگی باشد کاهش یابد.

طی یک پیگیری متوسط ​​3.1 ساله، علائم افسردگی در 373623 (59%) شرکت کننده بهبود یافت و در 263332 (41%) بهبود نیافت. 49803 رویداد قلبی عروقی رخ داد و 14125 شرکت کننده فوت کردند.

بهبود افسردگی به ترتیب با 12٪، 11٪، 12٪ و 19٪ کاهش خطر ابتلا به هر گونه بیماری قلبی عروقی، بیماری عروق کرونر قلب، سکته مغزی و مرگ و میر ناشی از همه علل همراه بود، در حالی که هیچ بهبودی نداشت. تحلیل‌ها برای ویژگی‌هایی تنظیم شدند که می‌توانند بر روابطی مانند سن، قومیت، جنسیت، محرومیت اجتماعی-اقتصادی و سایر شرایط سلامت تأثیر بگذارند.

همه ارتباط‌ها در افراد 45 تا 60 ساله قوی‌تر بود، که بهبود افسردگی برای آنها با کاهش 15 درصدی خطر بیماری‌های قلبی عروقی در مقایسه با عدم بهبود مرتبط بود. رقم معادل برای آن 60 سال و بالاتر 6٪ بود. علاوه بر این، افراد 45 تا 60 ساله مبتلا به افسردگی بهبودیافته در مقایسه با عدم بهبود، 22 درصد احتمال مرگ را کاهش دادند، در حالی که افراد 60 و بالاتر 15 درصد کاهش داشتند.

ال بائو گفت: “یافته‌ها با تحقیقات قبلی مطابقت دارد که نشان می‌دهد مداخلات برای اصلاح عوامل خطر بیماری‌های قلبی عروقی در سنین پایین‌تر موثرتر است.

نویسندگان خاطرنشان کردند که نتایج به طور قطعی ثابت نمی کند که کاهش بیماری های قلبی عروقی ناشی از تسکین افسردگی بوده است. علاوه بر این، اطلاعاتی در مورد رفتارهای سبک زندگی مانند سیگار کشیدن و کم تحرکی وجود نداشت که می‌تواند استعداد ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی را افزایش داده و تأثیر درمان روان‌شناختی را محدود کند.

ال بائو گفت: “یافته‌های ما بر اهمیت گسترده‌تر کردن درمان‌های روان‌شناختی در دسترس و قابل دسترس‌تر برای افزایش سلامت روانی و جسمی تاکید می‌کند. این امر به‌ویژه برای گروه‌های خاصی که با موانعی برای دسترسی به درمان‌های روان‌شناختی مواجه هستند و در معرض خطر بیشتر بیماری‌های قلبی عروقی هستند، مهم است. سیستم‌های مراقبتی که در آن متخصصان هر دو رشته با هم کار می‌کنند، می‌تواند یکی از راه‌های قابل دسترس‌تر کردن درمان و به دست آوردن نتایج بهتر باشد.”