رسوب تومور در سرطان های روده بزرگ و معده

رسوبات تومور (TDs) که در ابتدا در سرطان کولورکتال شناخته شد، در انواع سرطان های دیگر، از جمله سرطان معده، شناسایی شده است. این به عنوان تجمع سلول های تومور موجود در بافت های چربی و فیبری در ناحیه تخلیه غدد لنفاوی تومور اولیه تعریف می شود.

این رسوبات فاقد ساختارهای لنفاوی قابل شناسایی هستند و مستقیماً به تومور اولیه متصل نیستند. این با متاستاز امنتال متفاوت است، TD ها به عنوان تهاجمات موضعی تومورها در محدوده تخلیه غدد لنفاوی معده در نظر گرفته می شوند، در حالی که متاستاز امنتال به عنوان متاستاز دور طبقه بندی می شود.

ویرایش هشتم مرحله بندی TNM استانداردهای سخت گیرانه تری را اتخاذ می کند و TD ها را به عنوان رسوبات سلولی تومور بدون ساختارهای عروقی یا عصبی قابل شناسایی به اضافه عدم وجود ساختارهای لنفاوی تعریف می کند. در مقاطع رنگ‌آمیزی شده با هماتوکسیلین-ائوزین (H&E) یا سایر روش‌های رنگ‌آمیزی، هنگامی که دیواره عروق یا ساختار عصبی مشخص می‌شود، به ترتیب باید به عنوان تهاجم عروقی یا تهاجم اطراف عصبی در نظر گرفته شود.

در حال حاضر بر سر ساختار و منشأ TD ها اختلاف نظر وجود دارد، و مطالعات نشان می دهد که TD ها پسوندهای خارج سلولی LNM یا LNs هستند که با سلول های تومور جایگزین شده اند که از رشد مداوم یا بذر از تومور اولیه ناشی می شوند. شکل زیر چندین مسیر احتمالی تشکیل آن را نشان می دهد.

تشخیص قبل از عمل TDs به روشن شدن نقش و اهمیت آنها در پسرفت تومور کمک می کند، در نتیجه خطر اولیه تومور را تعیین می کند و برنامه درمانی بهینه قبل از عمل را تعیین می کند. با این حال، شناسایی TDs عمدتاً بر تشخیص پاتولوژیک پس از عمل، فاقد روش‌های تمایز قبل و حین عمل است، که برای ارزیابی اولیه تومورها مفید نیست. توسعه فناوری های جدید تصویربرداری و هوش مصنوعی امکانات جدیدی را برای شناسایی TD ها قبل از عمل به ارمغان آورده است.

نشان داده شده است که TD ها بقای بیماران مبتلا به انواع مختلف تومور را به میزان قابل توجهی کاهش می دهند و اغلب با سایر عوامل پاتولوژیک نامطلوب مرتبط هستند. در همین حال، همچنین گزارش شده است که TD ها خطر متاستازهای کبد، ریه و صفاق را افزایش می دهند که نشان دهنده روند قوی گسترش تومور و پتانسیل متاستازهای دوردست است.

اما در حال حاضر، تشخیص TDs عمدتا بر تشخیص پاتولوژیک پس از عمل متکی است، که برای ارزیابی اولیه تومورها نامطلوب است، بنابراین، برای محققان برای بررسی روش‌های تصویربرداری قبل از عمل برای پیش‌بینی TD مفید است. با این حال، آن مطالعات هنوز دارای کاستی های قابل توجهی هستند، مانند حجم نمونه کوچک و فقدان داده های آزمایش خارجی.

TD ها در مرحله بندی TNM سرطان کولورکتال گنجانده شده اند، که تصریح می کند که صرف نظر از تعداد، شکل و اندازه TD ها، اگر همراه با LNM وجود نداشته باشند، به عنوان نشانه های مرحله بیماری N1c طبقه بندی می شوند. تغییرات در قوانین مرحله بندی منجر به افزایش نسبت بیماران مبتلا به مرحله Ⅲ و مرحله پرخطر بیماری Ⅱ شده است، که نشان می دهد تعداد فزاینده ای از بیماران نیاز به درمان کمکی دارند.

با این حال، TD ها در سیستم مرحله بندی TNM برای GC دخیل نبوده اند، مطالعات مرتبط نشان می دهد که می توانند در مرحله بندی N یا T گنجانده شوند، یا به عنوان عوامل پرخطر برچسب گذاری شوند. صرف نظر از روشی که توسط آن TD ها در مرحله T یا N گنجانده می شوند، هدف ارائه نمایش دقیق تری از ویژگی های تومور در سطح هیستوپاتولوژیک است.

در نتیجه، اجماع در مورد اهمیت بالینی و مدیریت بعدی TDs حاصل شده است. آنها تأثیر مخربی بر پیش آگهی بیماران CRC و GC دارند و بر لزوم بازیابی کامل توسط جراحان و گزارش در مورد گزارش های پاتولوژیک توسط پاتولوژیست ها تأکید می کنند.

TD های مثبت نشان دهنده نیاز به درمان کمکی تهاجمی بعد از عمل است. با این حال، اختلاف نظرها ادامه دارد و مطالعات آینده نگر در مقیاس بزرگ برای کشف ارزش دقیق TD ها در مرحله بندی GC مورد نیاز است.

اثر در مجله منتشر شده است پزشکی پلاس.