دانشمندان ابزار جدیدی در رقابت برای بهبود تشخیص و پیش آگهی سپسیس دارند

بر اساس تحقیقات جدید ارائه شده، محققان دانشگاه لوند در سوئد علائم مولکولی متمایز مرتبط با علائم بالینی سپسیس را شناسایی کرده‌اند که می‌تواند تشخیص و پیش‌آگهی دقیق‌تر سپسیس را ارائه دهد و همچنین به هدف قرار دادن درمان‌های خاص در بیمارانی که بیشترین سود را دارند کمک کند. در کنگره اروپایی میکروبیولوژی بالینی و بیماری های عفونی امسال (ECCMID 2024) در بارسلون، اسپانیا (27-30 آوریل).

دکتر لیزا ملهممار از دانشگاه لوند می گوید: «یک آزمایش خون ساده هنگامی که با یک مدل خطر شخصی ترکیب می شود، با ارائه تشخیص دقیق سپسیس و تعیین اینکه چه کسی ممکن است تظاهرات بالینی شدیدتری پیدا کند، می تواند زندگی را نجات دهد. ، سوئد.

شناسایی بیماران مشکوک به سپسیس قبل از شروع نارسایی اندام حیاتی است. با توجه به چالش های مرتبط با تشخیص به موقع و این واقعیت که سپسیس هر ساله میلیون ها نفر را در سراسر جهان می کشد، تقاضای فوری برای یک رویکرد جایگزین وجود دارد. “

سپسیس یک اختلال عملکرد اندام تهدید کننده حیات است که توسط یک عفونت شدید ایجاد می شود. سپسیس شدید و شوک سپتیک مراحل پیشرونده سپسیس هستند که با نارسایی چند عضوی و مرگ همراه هستند.

بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت، در سال 2017 حدود 49 میلیون مورد سپسیس و 11 میلیون مرگ بالقوه قابل پیشگیری وجود داشت که تقریباً 20 درصد از کل مرگ و میرهای جهانی را شامل می شود.

یکی از چالش‌های مداوم در درمان سپسیس، عدم تشخیص به موقع آن است، زیرا هیچ آزمایش تشخیصی منفردی وجود ندارد که به‌طور مطمئن سپسیس را تشخیص دهد. روش‌های کنونی به نشانگرهای زیستی وسیعی مانند CRP (پروتئین واکنش‌گر C، نشانگر التهاب)، PCT (پروکلسی‌تونین، یک پروهورمون) و لاکتات برای تشخیص سپسیس متکی هستند.

علاوه بر این، سپسیس یک بیماری بسیار متغیر است که می‌تواند از دلایل متعددی ناشی شود، و علیرغم صدها آزمایش بالینی، هیچ درمان هدفمندی وجود ندارد و پزشکان در حال حاضر بر استفاده گسترده از درمان‌های آنتی‌بیوتیک، ضد ویروسی و ضد قارچی تکیه می‌کنند.

دکتر آدام لیندر از دانشگاه لوند سوئد می‌گوید: «پیش‌بینی اینکه چه کسی به سپسیس مبتلا می‌شود، چه کسی بهبود می‌یابد و چه کسی نتایج بدی خواهد داشت، دشوار است.

ما فوراً به روش‌های بهتری برای درک سپسیس در سطح مولکولی نیاز داریم تا بتوانیم بیماران مشکوک به سپسیس را بر اساس تظاهرات بالینی بیماری آنها طبقه‌بندی کنیم و بیماران پرخطر را شناسایی کنیم و درمان‌های مؤثرتری ایجاد کنیم.»

در این مطالعه، محققان تصمیم گرفتند تا نشانه‌های پروتئومی متمایز (الگوهای منحصر به فرد پروتئین‌هایی که با پاسخ ایمنی در بیماران مبتلا به سپسیس مرتبط هستند) مرتبط با علائم و پیامدهای بالینی مختلف، مانند اختلالات مختلف ارگان‌ها و عفونت‌ها را بررسی کنند.

آنها 1364 نمونه پلاسما را از بیماران بزرگسال مبتلا به سپسیس مشکوک به طور تصادفی انتخاب کردند که در بخش اورژانس بیمارستان دانشگاه اسکنه بین 1 سپتامبر 2016 تا 31 مارس 2023 بستری شده بودند. به طور کلی، از 1364 بیمار، 1073 نفر عفونت داشتند و از این تعداد 913 نفر سپسی داشتند.

محققان از طیف‌سنجی جرمی برای تجزیه و تحلیل نمونه‌های پلاسما و تولید نقشه‌های مولکولی جامع برای درک بهتر الگوهای پروتئین‌هایی که شوک سپتیک را پیش‌بینی می‌کنند، استفاده کردند. سپس هر پانل پروتئین در یک امضای مولکولی برای آموزش یک مدل یادگیری ماشینی ترکیب شد و به محققان این امکان را می‌دهد تا پیش‌بینی کنند کدام بیماران با دقت بالایی دچار شوک سپتیک می‌شوند.

سپس بیماران به احتمال کم، متوسط ​​یا زیاد برای ایجاد شوک سپتیک طبقه بندی شدند و این مدل توانست نشان دهد که چگونه افزایش خطر با مرگ و میر بالاتر مرتبط است.

محققان همچنین پانل‌هایی از پروتئین‌ها را شناسایی کردند که شش نوع مختلف اختلال عملکرد اندام (قلب، سیستم عصبی مرکزی، انعقاد، کبد، کلیه و تنفس) و عفونت را پیش‌بینی می‌کنند. آنها فرآیندهای بیولوژیکی مرتبط با هر پانل را تجزیه و تحلیل کردند تا نشان دهند چگونه امضاهای پروتئوم منحصر به فرد آنها بر سپسیس تأثیر می گذارد.

سپس بیماران بر اساس احتمال ابتلا به اختلال در عملکرد اندام و عفونت و خطر مرگ به پنج دسته خطر طبقه بندی شدند.

ملهامار می‌گوید: «یک آزمایش سریع که تشخیص دقیق‌تر سپسیس را ارائه می‌کند و همچنین می‌تواند پیش‌بینی کند که چه کسی در معرض خطر بیشتر پیامدهای ضعیف‌تر است، اکنون یک احتمال واقعی به نظر می‌رسد.

“هر تحقیقی مانند این نیاز به تایید بالینی دارد و بسیاری از موانع باید قبل از استفاده از این نشانگرهای زیستی در کلینیک برطرف شوند. اما ما این را به عنوان ابزاری در نظر می گیریم که می تواند در سراسر جهان به عنوان آینده تشخیص زودهنگام سپسیس استفاده شود.”

علیرغم یافته‌های امیدوارکننده، نویسندگان برخی از محدودیت‌های مطالعه خود را بیان می‌کنند، از جمله اینکه از آنجایی که سپسیس یک بیماری بسیار متغیر است، مهم است که یافته‌ها در گروه‌ها و محیط‌های مختلف تأیید شوند.

علاوه بر این، از آنجا که سپسیس یک سندرم پویا است که در طول بیماری پیشرفت می‌کند، باید نمونه‌های مکرر از بیماران سپسیس گرفته شود تا بررسی شود که چگونه پیشرفت از حالت‌های اولیه به حالت‌های بعدی بر پروتئوم تأثیر می‌گذارد. نویسندگان همچنین خاطرنشان می‌کنند که این داده‌ها می‌توانند از تجزیه و تحلیل بیشتر، برای مثال، با استفاده از رونویسی بهره ببرند.

ارائه شده توسط انجمن میکروبیولوژی بالینی و بیماری های عفونی اروپا