زندگی در ارتفاعات بالاتر در هند با افزایش خطر کوتاه قدی در دوران کودکی مرتبط است

زندگی در ارتفاعات بالاتر در هند با افزایش خطر کاهش رشد مرتبط است، به طوری که کودکانی که در خانه هایی با ارتفاع 2000 متر یا بیشتر از سطح دریا زندگی می کنند، 40 درصد بیشتر از کسانی که در ارتفاع 1000 متری پایین تر زندگی می کنند در معرض خطر هستند. BMJ Nutrition Prevention & Health.

به نظر می رسد کودکانی که در مناطق روستایی زندگی می کنند آسیب پذیرترین افراد هستند، که محققان را بر آن داشت تا از اولویت بندی برنامه های تغذیه ای در مناطق تپه ای و کوهستانی کشور حمایت کنند.

به گفته محققان، علیرغم ابتکارات مختلف، کوتاه‌قدی در دوران کودکی، ناشی از سوءتغذیه مزمن، همچنان یک چالش عمده بهداشت عمومی در هند است که بیش از یک سوم از کودکان 5 ساله را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

در حالی که تحقیقات سایر کشورها نشان می دهد که بین ارتفاع مسکونی و رشد کوتاه مدت ارتباط وجود دارد، مشخص نیست که آیا این ممکن است در هند نیز قابل اجرا باشد، جایی که تعداد قابل توجهی از مردم در ارتفاع بیش از 2500 متر از سطح دریا زندگی می کنند.

برای بررسی بیشتر این موضوع، محققان از داده‌های نظرسنجی ملی سلامت خانواده در سال‌های 2015-2016 (NFHS-4)، یک بررسی ملی نماینده خانوار هند استفاده کردند. حدود 167555 کودک زیر 5 سال از سراسر کشور در تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. از داده‌های GPS برای طبقه‌بندی سطح ارتفاع استفاده شد، در حالی که استاندارد سازمان بهداشت جهانی (WHO) برای تعریف کوتاه‌قد استفاده شد.

اکثر کودکان (98%؛ 164874) کمتر از 1000 متر بالاتر از سطح دریا زندگی می کردند. 1.4٪ (2346) بین 1000 تا 1999 متر بالاتر از سطح دریا زندگی می کردند. و 0.2٪ (335) در 2000 متر یا بالاتر از آن زندگی می کردند. از هر 10 نفر هفت نفر در مناطق روستایی زندگی می کردند.

شیوع کلی کوتاه‌قدی در این کودکان 36 درصد بود که شیوع آن در بین کودکان 18 تا 59 ماهه (41 درصد) بیشتر از کودکان زیر 18 ماه (27 درصد) بود.

رشد کوتاه قدی در میان کودکان با ترتیب تولد سوم یا بالاتر (44%) بیشتر از فرزندان اول (30%) بود. نرخ کوتاه قدی در میان آن دسته از کودکانی که در بدو تولد کوچک یا بسیار کوچک بودند (45 درصد) بیشتر بود.

تحصیلات مادران به عنوان یک عامل تأثیرگذار ظاهر شد: با افزایش سطح تحصیلات مادر، شیوع کوتاه قدی کاهش یافت. نسبت کودکانی که مادرانشان هیچ تحصیلی نداشتند بیش از دو برابر کودکانی بود که مادرانشان تحصیلات عالیه داشتند: 48% در مقابل 21%.

سایر عوامل محافظتی شامل عناصر مراقبت های دوران بارداری، مانند بازدید از کلینیک، واکسیناسیون کزاز، و مکمل های آهن و اسید فولیک بود. نزدیکی به مراکز درمانی؛ و به یک طبقه یا قبیله بومی خاص تعلق ندارد.

به گفته محققان، این یک مطالعه مشاهده‌ای است که تصویری از جمعیت را در یک نقطه خاص از زمان ثبت کرده است و تأیید ارتفاع به‌عنوان علت کوتاه‌قدی را دشوار می‌کند. اما آنها پیشنهاد می کنند که توضیحات قابل قبولی برای یافته های آنها وجود دارد. به عنوان مثال، قرار گرفتن در معرض مزمن در ارتفاعات می تواند اشتها را کاهش دهد، اکسیژن رسانی به بافت ها را محدود کند و جذب مواد مغذی را محدود کند.

ناامنی غذایی همچنین در ارتفاعات بالاتر که عملکرد محصولات کمتر و آب و هوا خشن تر است بیشتر است. به طور مشابه، ارائه مراقبت های بهداشتی، از جمله اجرای برنامه های تغذیه، و دسترسی به مراقبت های بهداشتی نیز چالش برانگیزتر هستند.

آنها در پایان می‌گویند: «به طور خلاصه، تلاش‌های هماهنگی در سراسر بخش‌های بهداشت و تغذیه برای رسیدگی به کوتاه‌قدی لازم است، که برای تمرکز بر کودکان پرخطر در مناطق آسیب‌پذیر طراحی شده است».

“یک رویکرد چند جانبه باید ابتکارات بهداشت باروری، برنامه های تغذیه زنان، مداخلات تغذیه نوزادان و کودکان خردسال، و اقدامات امنیت غذایی را ترکیب کند. تحقیقات، نظارت و ارزیابی مستمر برای هدایت سیاست های مبتنی بر شواهد و اقدام هدفمند برای اطمینان از هر کودک هندی کلید خواهد بود. فرصت رشد و توسعه سالم را دارد.”

پروفسور سومانترا ری، مدیر اجرایی موسسه جهانی غذا، تغذیه و سلامت NNEdPro، که مالک آن است BMJ Nutrition Prevention & Health با BMJ، می افزاید: «در دهه های اخیر مداخلات بهداشت عمومی در هند به طور موثری با مشکلات تغذیه ای رایج قبلی، مانند کمبود ید، که با زندگی در ارتفاعات مرتبط است، مقابله کرده است.

اما این مطالعه پیچیدگی‌های سوء تغذیه در مناطق تپه‌ای را نشان می‌دهد که در آن عوامل تعیین‌کننده گسترده‌تر سوءتغذیه در میان افراد زیر 5 سال نیاز به مطالعه بیشتر برای روشن کردن سهم نسبی وراثت، محیط، سبک زندگی و عوامل اجتماعی-اقتصادی دارد.