طول عمر تا دهه 140 توسط قانون گومپرتز با قرن ها پیش بینی شده است

مقاله اخیر در مجله PLOS ONE نشان می دهد که انسان ها هنوز به حداکثر سن خود نرسیده اند و ممکن است حتی یک سن هم وجود نداشته باشد. دیوید مکارتی از کالج تجارت تری، دانشگاه جورجیا، و دکترای سابق خود در مقاله “به تعویق انداختن و فشرده سازی مرگ و میر در سنین بالاتر در گروه های انسانی”. دانش‌آموز پو-لین وانگ، که در حال حاضر در کالج تجارت موما، دانشگاه فلوریدا جنوبی، از مدل‌سازی ریاضی روندهای طول عمر استفاده می‌کند، بدون ارجاع به هیچ علم بیولوژیکی، اجتماعی یا پزشکی برای برون‌یابی آینده طول عمر انسان.

معمولاً در بخش مقدماتی یک مطالعه آکادمیک، نویسنده زمینه‌ای را درباره موضوع مقاله، از جمله نقل‌قول‌های مرتبط برای کمک به درک اینکه مطالعه بر روی چه بدنه‌ای از کار ساخته شده است، ارائه می‌کند.

اولین نقل قول در مقدمه مزموری از کتاب مقدس شاه جیمز است که نویسندگان پیشنهاد می کنند نشان می دهد که عبریان باستان در حدود 2500 سال پیش معتقد بودند حداکثر سنی که یک انسان می تواند به آن برسد 80 سالگی است. در ادامه، نقل قولی از شعری از هوراس وجود دارد که نویسندگان بر اساس آن پیشنهاد می کنند که رومیان باستان حداکثر طول عمر انسان ها را 100 یا 110 سال تخمین زده اند.

اشاره ناگفته‌ای به رکورد کنونی طول عمر انسان وجود دارد که 122 سال است، بدون تغییر از سال 1997، که احتمالاً به ژان کالمان، یک زن ثروتمند فرانسوی اشاره دارد که رکورد طولانی‌ترین طول عمر تایید شده در جهان را دارد. در حالی که رسیدن به این سن شگفت‌انگیز است، مدت‌ها پیش‌بینی می‌شد که امکان‌پذیر باشد که فردی باید به این سن به‌عنوان دور از ذهن برسد. آنچه با این پیش‌بینی همراه می‌شود، انتظار این است که هیچ کس دیگری از نظر سنی نزدیک به آنها نباشد، و در واقع، نزدیک‌ترین قدیمی‌ترین عمر تأیید شده بعدی، سه سال کامل کمتر است. در حال حاضر (و منظورم در حال حاضر)، هشت نفر بالای 114 سال روی این سیاره زندگی می کنند که همگی زن هستند و مسن ترین آنها 116 سال است.

همچنین لازم به ذکر است که نویسنده اصلی این مطالعه، دیوید مک کارتی، عضو هیئت تحریریه و مشارکت کننده مکرر در مجله اقتصاد و دارایی بازنشستگی و خود را کارشناس سیاست معرفی می کند. مدل‌های ریاضی معمولاً برای تعیین اهداف بازنشستگی و حق بیمه عمر مورد استفاده قرار می‌گیرند و پیش‌بینی سنی که افراد در آن زندگی خواهند کرد، سابقه طولانی در دنیای مالی دارد. در بیشتر آن تاریخ، یک قانون ریاضی ترجیحی از قرن نوزدهم با دقت معقولی بر آن تکیه شده است.

قانون گومپرتز

قانون گومپرتز مورد استفاده در این مطالعه یک فرمول ریاضی 202 ساله برای مدل سازی نرخ مرگ و میر است. این قانون بیان می کند که نرخ مرگ و میر به طور تصاعدی با افزایش سن افزایش می یابد، به این معنی که خطر مرگ تقریباً هر دهه پس از 50 سالگی به شدت افزایش می یابد. قانون گومپرتز از نام بنجامین گومپرتز، ریاضیدان انگلیسی که اولین بار این قانون را در سال 1825 ارائه کرد، نامگذاری شده است.

خود گومپرتز فقط تا سن 85 سالگی معتقد بود که مدل او قابل اعتماد است. گومپرتز در سن 86 سالگی درگذشت. با این حال، گومپرتز در 86 سالگی 9 سال بزرگتر از امید به زندگی مردی بود که امروز در ایالات متحده متولد شده است.

کاغذ در PLOS ONE از دخالت دادن زیست شناسی در پیش بینی حداکثر سن خودداری می کند. با این حال، تنها با ریاضی نتیجه می‌گیرد که گروه‌های سال تولد افرادی که پس از سال 1950 متولد شده‌اند، باید اولین کسانی باشند که در پیشرفت تاریخی مرگ و میر به تعویق افتاده‌اند. این مطالعه با محاسبه یک نرخ ثابت خطر مرگ و میر برای هر سال بعد، آینده ای را پیش بینی می کند که در آن رکوردهای طول عمر معمولاً پس از سال 2073 شکسته می شود و برخی از نمودارهای پیش بینی تا دهه 140 ادامه دارند.

در حالی که ترکیبی از پیشرفت‌های پزشکی و افزایش جمعیت اولیه تا سال تولد به نفع افزایش حداکثر سن است، توانایی رسیدن به این طول عمر شدیدتر بسیار بیشتر از شانس آماری نیاز دارد. این نیاز به درک بسیار عمیق تری از عملکرد سلولی، ترمیم DNA، کاهش سرطان و جوانسازی بافت دارد. احتمالاً برای تجهیز بدن به ژنومی که بتواند 140 سال تکثیر سلولی را بدون جهش یا پیری مخرب تحمل کند، به اصلاحات ژنتیکی به کمک آزمایشگاه نیاز دارد – و این نسل، همراه با دانش مورد نیاز، هنوز متولد نشده است.

© 2023 Science X Network