در آزمایش، ضربه زدن به ستون فقرات به بازماندگان سکته مغزی کمک می‌کند تا بازوها را حرکت دهند

سکته مغزی باعث شد که هدر رندولیک از دست و بازوی چپش کم استفاده کند و برخی از کارهای روزمره مانند بستن بند کفش یا بریدن غذا را از دسترس خارج کند.

این زن پیتسبورگ به آسوشیتدپرس گفت: «من با یک دست در دنیایی با دو دست زندگی می‌کنم و تا زمانی که فقط یک دست خوب نداشته باشید، متوجه نمی‌شوید که برای چند چیز به دو دست نیاز دارید.

بنابراین رندولیک برای اولین آزمایش در نوع خود داوطلب شد: محققان دستگاهی کاشته کردند که نخاع او را در نقاطی که حرکت دست و بازو را کنترل می‌کنند، می‌کوبد. وقتی آن را روشن می کردند، او می توانست اشیاء را بگیرد و دستکاری کند – یک قوطی سوپ را جابجا کند، یک قفل را باز کند و در پایان مطالعه چهار هفته ای، استیک خود را برش دهد.

این یک درمان نیست – بهبودها پس از برداشتن ایمپلنت موقت توسط دانشمندان به پایان رسید – و مطالعه آزمایشی تنها شامل رندولیک و یک بازمانده سکته مغزی دیگر بود. اما نتایج اولیه که روز دوشنبه منتشر شد، گامی به سوی بازیابی روزی تحرک برای این نوع بسیار رایج فلج است.

دکتر جیسون کارمل، متخصص مغز و اعصاب دانشگاه کلمبیا که در آزمایش جدید دخالتی نداشت، اما همچنین روش‌هایی را برای بازیابی عملکرد اندام فوقانی مطالعه می‌کند، می‌گوید: “آنها فقط سوسو زدن حرکت نمی‌کنند. آنها چیز مهمی دریافت می‌کنند.” “این یک اثبات بسیار هیجان انگیز از مفهوم است.”

سالانه نزدیک به 800000 نفر تنها در ایالات متحده دچار سکته مغزی می شوند. حتی پس از ماه‌ها توانبخشی، بیش از نیمی از آنها دچار اختلال دائمی در عملکرد بازو و دست هستند که می‌تواند از ضعف عضلانی تا فلج متغیر باشد.

آزمایش‌های گروه‌های تحقیقاتی متعدد نشان داده است که کاشت الکترودهایی برای تحریک قسمت پایین ستون فقرات، نویدبخش بازگرداندن حرکت پا و پا به افرادی است که پس از آسیب نخاعی فلج شده‌اند، حتی برخی از آنها اقداماتی را انجام داده‌اند.

https://www.youtube.com/watch?v=3K5Nhoe3BgU

اما فلج اندام فوقانی توجه کمی را به خود جلب کرده است و ذاتاً چالش برانگیزتر است. مغز باید به اعصاب متعددی پیام بدهد که نحوه بلند شدن شانه، چرخش مچ دست و خم شدن دست را کنترل می کنند. آسیب ناشی از سکته باعث می‌شود که این پیام‌ها سخت‌تر شوند.

مارکو کاپوگرسو، استادیار دانشگاه پیتزبورگ، که به همراه همکارانش در دانشگاه کارنگی ملون رهبری تحقیق جدید را بر عهده داشت، می‌گوید: «مردم هنوز بخشی از این ارتباط را حفظ می‌کنند، آنها فقط برای فعال کردن حرکت کافی نیستند. این پیام‌ها ضعیف‌تر از حد معمول هستند».

ایده او: مسیری از سلول های عصبی مرتبط را تحریک کنید تا بهتر بتوانند سیگنال ضعیف مغز را حس کرده و دریافت کنند.

او گفت: “ما کنترل آنها را دور نمی زنیم. ما در حال افزایش توانایی آنها برای حرکت دادن بازوی خود هستیم.”

محققان به ایمپلنت هایی به اندازه رشته های اسپاگتی روی آوردند که قبلاً برای تحریک ستون فقرات برای درمان درد مزمن استفاده می شود. ایمپلنت‌ها الکترودهایی را حمل می‌کنند که روی سطح نخاع قرار می‌گیرند تا پالس‌های الکتریسیته را به سلول‌های عصبی مورد نظر که برای کنترل دست و بازو در ناحیه گردن ستون فقرات قرار دارند، برسانند.

محققان روز دوشنبه در ژورنال گزارش دادند که رندولیک و داوطلب دوم با آسیب شدیدتر می توانند به محض روشن شدن محرک بهتر حرکت کنند – و در پایان مطالعه نشان داد که قدرت عضلانی، مهارت و دامنه حرکتی بهبود یافته است. طب طبیعت. با کمال تعجب، هر دو شرکت‌کننده حدود یک ماه پس از برداشتن ایمپلنت‌ها، بهبودی را حفظ کردند.

رندولیک که اکنون 33 سال دارد، برای اولین بار پس از سکته مغزی در دهه 20 خود، برخی از کارهای حرکتی ظریف را انجام می داد. آن سکته غیرمعمول جوان، ناشی از رگ های خونی ضعیفی که در داخل مغز او خونریزی می کردند، در ابتدا تمام سمت چپ او را فلج کرد. او دوباره راه رفتن را یاد گرفت اما – به استثنای آن چهار هفته با تحریک ستون فقرات – نمی تواند دست چپ خود را کاملاً باز کند یا آن بازو را کاملاً بالا بیاورد.

رندولیک گفت: “شما احساس می کنید که بین مغز و بازوی شما مانعی وجود دارد.” اما با این تحریک، فوراً می‌توانستم احساس کنم که اوه، بازو و دست من هنوز آنجا هستند.

دو محقق دیگر که به آزمایش‌های پیشگام در تحریک اندام‌های تحتانی افراد مبتلا به آسیب نخاع کمک کردند، می‌گویند منطقی است که اکنون این فناوری برای سکته مغزی را امتحان کنیم.

پیتر گران، استادیار کلینیک مایو، گفت: در حالی که مطالعات بزرگتر و طولانی تری مورد نیاز است، نتایج جدید «واقعا امیدوارکننده هستند».

• 

• 

سوزان هارکما، استاد دانشگاه لوئیزویل، افزود: دانشمندان از تحقیقات مربوط به اندام‌های تحتانی دریافته‌اند که «ممکن است مهم نباشد که آن آسیب در کجا رخ می‌دهد، اگر آن چیزی در مغز باشد یا آسیب نخاعی». هدف قرار دادن مدار نخاع انسان پتانسیل زیادی دارد.

با کمک مالی موسسه ملی بهداشت، کاپوگرسو در حال مطالعه این رویکرد در چند بازمانده سکته مغزی است. محققان همچنین شرکتی را برای توسعه بیشتر این فناوری تشکیل داده اند.

© 2023 آسوشیتدپرس. تمامی حقوق محفوظ است. این مطالب را نمی توان بدون اجازه منتشر کرد، پخش کرد، بازنویسی کرد یا دوباره توزیع کرد.