مطالعه نشان می‌دهد که بسیاری از افراد جوان از محله‌های پردرآمد از صف واجد شرایط بودن برای واکسن کووید-۱۹ در نیویورک پرش کردند.

بر اساس تحقیقات جدید در دانشکده بهداشت عمومی میلمن دانشگاه کلمبیا، علیرغم کمبود واکسن، بسیاری از افراد جوان در شهر نیویورک زودتر از موعد مقرر به واکسن ها دسترسی پیدا کردند، به ویژه در مناطق با درآمد بالا.

در سه ماه اول عرضه واکسن، مناطق کم‌درآمد با نسبت‌های بالای افراد مسن، نرخ پوشش پایین‌تری نسبت به مناطق ثروتمندتر نشان دادند و در طول سال مرگ‌ومیر بالاتری داشتند. یافته ها در نشریه منتشر شده است مجله سلامت شهری.

نینا شوالبه، استاد کمکی بهداشت جمعیت و خانواده در مدرسه میلمن کلمبیا، گفت: «برنامه واکسنی که افرادی را که در معرض بیشترین خطر ابتلا به بیماری و مرگ و میر ناشی از کووید-19 قرار داشتند، از مرگ و میر بیشتری نسبت به استراتژی که اجرا شد، در اولویت قرار می داد.

“هنگام تولید واکسن جدید، سیاست گذاران باید شرایط محلی گروه های جمعیتی پرخطر را در نظر بگیرند. اگر نیویورک عرضه محدود واکسن را در مناطق کم درآمد با نسبت بالایی از ساکنان 65 سال یا بیشتر متمرکز می کرد، مرگ و میر کلی ممکن بود کمتر بود.” “

محققان طرح راه اندازی و جدول زمانی را برای گروه های مختلف و زمانی که واکسن های خود را دریافت کردند، توصیف می کنند. از 14 دسامبر 2020، نیویورک اولین واکسن‌های خود را برای کارکنان بیمارستان‌های پرخطر تجویز کرد که منجر به تمام بزرگسالان 70 سال و بالاتر (در 4 ژانویه 2021)، 60 سال و بالاتر (10 مارس 2021) می‌شود. 50 سال و بالاتر (23 مارس) و همه بزرگسالان 30 سال و بالاتر (در 30 مارس 2021).

در این دوره، وزارت بهداشت ایالت نیویورک با همکاری اداره بهداشت و بهداشت روانی شهر نیویورک، واکسن‌ها را عمدتاً از طریق مکان‌های واکسیناسیون انبوه نقطه ثابت تحویل دادند.

محققان داده های مرتبط اداره سرشماری و داده های اداری بهداشت شهر نیویورک را در سطح مناطق جدول بندی کد پستی اصلاح شده (MODZCTA) تجزیه و تحلیل کردند. داده های نژاد، درآمد و سن توسط MODZCTA از اداره سرشماری ایالات متحده به دست آمد. محاسبات بر اساس میزان مرگ و میر COVID-19 به ازای هر 100000 نفر جمعیت در هر MODZCTA از 1 دسامبر 2020 تا 31 دسامبر 2021 بود.

“در نیویورک، مانند جاهای دیگر، احتمال مرگ بر اثر کووید-19 به طور مساوی در بین جمعیت توزیع نشده است. بزرگترین عامل خطر مرگ و میر ناشی از کووید-19، سن بالاتر بود؛ خانواده های کم درآمد نیز به ویژه آسیب پذیر بودند.” شوالبه اشاره کرد.

در آخرین هفته ماه مارس، میانگین نرخ واکسیناسیون برای 65+ از 53 درصد در فقیرترین پنجک تا 75 درصد در ثروتمندترین متغیر بود. حداکثر پوشش 99 درصد در میان افراد بالای 65 سال در ثروتمندترین منطقه در مقابل 68 درصد در فقیرترین منطقه بود. یک سال بعد، زمانی که واکسن‌ها به‌طور گسترده در دسترس بودند، میانگین پوشش واکسیناسیون بالای 65 نفر از 87 درصد، از جمله در پایین‌ترین منطقه، بیشتر بود.

«تحلیل ما بررسی می‌کند که آیا نیویورک در مواجهه با کمبود واکسن به‌جای تمرکز بر افرادی که در معرض خطر بالاتری هستند، به سرعت واجد شرایط بودن واکسیناسیون را افزایش داده است یا خیر، و این سؤال را مطرح می‌کند که آیا نیویورکی‌های مسن‌تری که در جوامع کم درآمد زندگی می‌کنند بهتر بوده‌اند. شوالبه خاطرنشان کرد: کمبود واکسن کووید-19 در صورتی که توزیع برای آنها هدف گذاری شده بود.

در زمانی که عرضه واکسن هنوز محدود بود، بسیاری از افراد کم‌خطر و جوان‌تر زودتر از موعد مقرر به واکسن‌ها دسترسی پیدا کردند، به‌ویژه در مواردی که درآمد بالایی داشتند که نشان می‌دهد «تخصیص نادرست» دوزهایی که می‌توانست به افراد مسن‌تر که نرخ مرگ و میر بالاتری داشتند ارائه شود. به گفته شوالبه و همکاران، که می‌توانست توسط مقامات از طریق اجرای دقیق‌تر دستورالعمل‌های اجباری دولت در مورد معیارهای توزیع تصحیح شود.

شوالبه خاطرنشان کرد: «در حالی که امکان پذیر است که دسترسی افراد جوان تر به افرادی که در حرفه های برنامه ریزی شده یا دارای خطرات بهداشتی اساسی هستند اعطا شده باشد، بعید است که این میزان تفاوت بین کد پستی کم و پردرآمد را توضیح دهد.

“تحلیل ما شواهد روشنی از این که چرا سیاست گذاران ایالات متحده باید رویکرد توزیع خود را برای دسترسی به فناوری های نجات دهنده در کمبود منابع هدف قرار دهند، و ابتدا بر کسانی که بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری و مرگ و میر شدید هستند، ارائه می دهد.”

نویسندگان همکار عبارتند از Marta C Nunes، شورای تحقیقات پزشکی، دانشگاه ویتواترسرند، ژوهانسبورگ، و مرکز عالی در پاتوژن های تنفسی، Hospices Civils de Lyon، و Center International de Recherche en Infectiologie، Université Claude Bernard Lyon 1, Inserm; کلر کاتلند، دانشگاه Witwatersrand; و برایان وال، دانشکده بهداشت عمومی بلومبرگ جان هاپکینز. و دانیل ریدپات، دانشگاه ملکه مارگارت، ادینبورگ و دانشگاه موناش.